Ήμουν κι εγώ εκεί. Με τη Μαρία τη Δαμανάκη. Στο Πολυτεχνείο.
Και από τότε με κυνηγάει αυτή η ταμπέλα: «Αυτός είναι της γενιάς του Πολυτεχνείου».
Και άλλοτε μου το ρίχνουν στα μούτρα σαν ροχάλα και άλλοτε σαν δάφνινο στεφάνι.
Εμείς λοιπόν, η γενιά του Πολυτεχνείου, κάποια στιγμή πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα την ελληνική κοινωνία και να πούμε: τι καταφέραμε, που τα κάναμε σκ…., τι κερδίσαμε, δηλαδή «πόσο τα κονομήσαμε» ή τι χάσαμε από εκείνο το τριήμερο «της φωτιάς και του αγώνα».
Και τελικά τι προσφέραμε σε αυτή τη χώρα.
Να ξεκινήσω από το τελευταίο.
Προσφέραμε το μήνυμα ότι ένας λαϊκός ξεσηκωμός μπορεί να φέρει μία μεγάλη αλλαγή.
Τι καταφέραμε;
Να καθιερώσουμε μία πορεία κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη (που ξεθωριάζει και αυτή) εις μνήμην….
Κάποιοι λίγοι της γενιάς εκείνης, συνεχίζουν το μοναχικό δρόμο του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία, αλλά οι περισσότεροι χωνεύτηκαν από τη χοάνη του καπιταλισμού και της ευημερίας.
Είναι όλοι αυτοί που βολεύτηκαν από το ‘81 και μετά, όταν ξεκινούσαν οι πρώτες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, με τις πλούσιες παροχές του Ανδρέα Παπανδρέου στο όνομα της μεγάλης Αλλαγής (π.χ. Τσοβόλα δώστα όλα), είναι όλοι αυτοί που έγιναν πολιτικοί, εκδότες, επιχειρηματίες, τραπεζίτες κλπ.
Φτωχά παιδιά τότε, του αγώνα στο πεζοδρόμιο, που λίγδωσε όμως αργότερα το άντερό τους και ξέχασαν.
Τι χάσαμε εμείς της γενιάς του Πολυτεχνείου;
Την πυξίδα μας, τον μπούσουλα για κάτι μεγάλο και ωραίο.
Και σας φέραμε όλους εσάς εδώ, στην Ελλάδα του 2011, της δυστυχίας και της υποτέλειας.
Ναι ρε σύντροφοι του Πολυτεχνείου, εμείς , εκείνης της γενιάς, τα κάναμε σκατά
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια