Ο ιδιωτικός τομέας «ξανασταυρώνεται»
Πολλά από τα
ευτράπελα που συμβαίνουν με το φορολογικό νομοσχέδιο θα είχαν αποφευχθεί αν η
κυβέρνηση προωθούσε την φορολόγηση των εφάπαξ ύψους 1,3 δισ. ευρώ που πρέπει να
δοθούν σε δικαιούχους.
Όμως, οι
αντιδράσεις συνδικαλιστικών φορέων του δημοσίου και επικεφαλής φορέων, π.χ.
έχει γραφτεί σε μερίδα του Τύπου χωρίς να διαψευσθεί ότι μέχρι κι ο ΓΕΕΘΑ
ευαισθητοποιήθηκε, «έπεισαν» την κυβέρνηση να κάνει πίσω.
Κι όχι μόνο έκανε
πίσω αλλά και κάτι παραπάνω.
Παρότι οι
κρατήσεις δεν φορολογούνταν και τα εφάπαξ που δίνουν ορισμένα Ταμεία εκτιμάται
ότι συνεχίζουν να υπολείπονται των εισφορών διαχρονικά μετά τις περικοπές, η
κυβέρνηση πρόταξε την πληρωμή τους έναντι άλλων υποχρεώσεων του κράτους.
Τι κι αν κόσμος
έχει χάσει την δουλειά του, άλλοι κρέμονται επί ξύλου κι άλλοι έχουν κάποιους
μήνες να πληρωθούν εξαιτίας της ασυνέπειας του δημοσίου που επιλέγει να
πληρώνει τους μισθούς των υπαλλήλων του και των συνταξιούχων στην ώρα τους αντί
των υποχρεώσεών του προς ιδιώτες.
Είναι λοιπόν
επόμενο το ανακάτεμα της τράπουλας να επιφέρει μεγαλύτερα φορολογικά βάρη στους
υπολοίπους από την στιγμή που οι δανειστές έχουν βάλει τους στόχους για τα
έσοδα και κοστολογούν κάθε προτεινόμενο μέτρο.
Όλα αυτά είναι
φυσική απόρροια της απροθυμίας του γκουβέρνο και γενικότερα του πολιτικού
συστήματος να μειωθεί το κράτος με κλείσιμο φορέων και απολύσεις εκείνων που
δεν χρειάζονται κατά τα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα.
Κι όμως στην
Ελλάδα που η ανεργία στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα ανέρχεται στο 33%, το
γκουβέρνο δίνει μάχη για να απολύσει τους επίορκους υπαλλήλους της και να θέσει
σε διαθεσιμότητα μερικές χιλιάδες άλλων, μερικοί εκ των οποίων είναι κοντά στη
συνταξιοδότηση, πληρώνοντας το 70% του μισθού τους για ένα χρόνο.
Όπως μάλιστα
μαθαίνουμε ούτε καν αυτό μπορεί να γίνει σε έκταση στο τέλος καθότι αρκετοί
υπάλληλοι σε καθεστώς διαθεσιμότητας παραμένουν στη θέση τους για να αποδείξουν
ότι ήταν απαραίτητοι και ετοιμάζουν ή έχουν κάνει προσφυγή στη δικαιοσύνη.
Δεν υπάρχει
αμφιβολία ότι η κρίση είναι άδικη για όλους είτε απασχολούνται στη γενική
κυβέρνηση είτε στον ιδιωτικό τομέα.
Όμως, τα μεγάλα
θύματα της ελληνικής κρίσης βρίσκονται αναμφισβήτητα στον ιδιωτικό τομέα παρότι
εδώ, σε αντίθεση με άλλες χώρες, η κρίση οφείλεται κυρίως στο δημόσιο και στη
πολιτική ελίτ που το εξέθρεψε.
Η μόνη συνεισφορά
του δημοσίου στην ελληνική οικονομία θα μπορούσε να είναι η σταθεροποίηση των
οικονομικών του και η σημαντική αύξηση του προϋπολογισμού δημοσίων επενδύσεων.
Η πρώτη
επιτυγχάνεται σιγά-σιγά αλλά με μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό κόστος ενώ η
δεύτερη δεν προβλέπεται στο μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής.
Όμως, η έξοδος
της ελληνικής οικονομίας από την ύφεση μπορεί να προέλθει μόνο από τον μη
κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα με περισσότερες επενδύσεις και εξαγωγές υπηρεσιών
και αγαθών.
Από την στιγμή
που η κρατική γραφειοκρατία δεν καταπολεμάτε, ο κίνδυνος εξόδου από το ευρώ
παραμένει και τα φορολογικά βάρη αυξάνονται, ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να
παίξει αυτό τον ρόλο.
Επομένως, οι
πιθανότητες ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας απομακρύνονται ενώ οι
πιθανότητες ενός ατυχήματος αυξάνονται.
Euro2day
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια