Σωθήκαμε και αυτή
τη φορά
Ο μεγαλοδύναμος
τα είχε πάρει στο κρανίο τελευταία.
Ο άνθρωπος, το
κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν δημιούργημα του τα είχε κάνει θάλασσα.
-Το πήρα απόφαση,
είπε στη Μεγαλόχαρη. Δεν θα επιτρέψω να γεννηθεί ο γιος μας φέτος στη γη.
Έπεσε στα πόδια
του εκείνη κλαίγοντας.
- Δώστους ακόμη
μια ευκαιρία, δείξε λίγη μεγαλοψυχία.
Και επειδή όταν
μια γυναίκα θέλει, ακόμη και τον Θεό μπορεί να κάνει να αλλάξει άποψη, στο
τέλος τα κατάφερε.
- Θα κατέβω κάτω
της είπε. Κι αν βρω, έστω κι έναν λόγο, για να μεταπειστώ, θα το κάνω.
Έριξε κάτι
πρόχειρο πάνω του λοιπόν και βγήκε.
Πέρασε από τις
ΗΠΑ και έπεσε πάνω σε κηδείες μικρών παιδιών που τις προκάλεσε η αφροσύνη του
κράτους να μην απαγορεύει την
οπλοκατοχή.
Παρακολούθησε όμως, και την κηδεία της δασκάλας που θυσιάστηκε για να τα σώσει.
Στη Νέα Υόρκη
συνάντησε άπληστους χρηματιστές, να γιορτάζουν για τα κέρδη τους, από την
φτωχοποίηση της Ελλάδας.
Πήγε στο
Μπαγκλαντές και βρήκε εργάτριες κλειδωμένες μέσα σε εργοστάσια, να δουλεύουν
από το πρωί ως το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.
Στον Αμαζόνιο, τα
άλλοτε παρθένα δάση, κρανίου τόπο για χάρη της ανάπτυξης.
Στο Μεξικό άλλους
να ξοδεύουν χιλιάδες για ένα δώρο κι άλλους να ζουν σαν τα ποντίκια μέσα στις
φαβέλλες.
Και να ήτανε
μόνον εκεί. σε όλη τη γη, συνάντησε δύο κόσμους.
Έναν μικρό και
πάμπλουτο κι έναν πολυπληθή και πάφτωχο. Βέβαια, ως δίκαιος όφειλε να
παραδεχτεί και το έκανε, πως ανάμεσα στους πεινασμένους, βρήκε και την αγάπη,
τη συμπόνοια προς τους άλλους
Συνέχισε το
ταξίδι του.
Στην ινδία και το
Πακιστάν, βρήκε μικρά παιδιά, αντί να είναι σχολείο, να φτιάχνουν με τα χεράκια
τους χριστουγγενιάτικα παιχνίδια.
Στην Αφρική να
σκοτώνεται κόσμος για μια γουλιά νερό.
Στην Παλαιστίνη,
πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, φυλακισμένους πίσω από ένα τεράστιο τείχος,
να δολοφονούνται εν ψυχρώ με βόμβες κάθε τόσο, χωρίς κανείς να σταματά τον
δολοφόνο τους.
Στους οίκους
ανοχής της Ευρώπης Ρωσίδες, Ουκρανές, Ασιάτισες, να πουλάνε το κορμί τους με το
ζόρι, θύματα της εμπορίας ανθρώπων. Και στους δρόμους, αστέγους να κοιμούνται
σε χαρτόκουτα, σε θερμοκρασίες κάτω του μηδενός.
Πέρασε πάνω από
το Αιγαίο και σφίχτηκε η καρδιά του στη θέα των άψυχων κορμιών, νέων ανθρώπων,
που πνίγηκαν αναζητώντας την επιβίωση σε ξένους τόπους.
Όχι μόνον τον γιο
μου δεν αφήνω να ξαναγγενηθεί σε αυτή την κόλαση σκέφτηκε, μα θα τους
καταστρέψω κιόλας.
Εκείνη όμως τη
στιγμή, σε μια ακρογιαλιά της Μυτιλήνης, είδε μια μαυροντυμένη γυναίκα, να έχει
πάρει στην αγκαλιά της ένα από τα άψυχα μελαψά ξένα κορμιά, να χαιδεύει το
μέτωπο και να μοιρολογεί:
"Γιε μου,
πια κακορίζικη μάνα, θα πάρει τα μαύρα σου μαντάτα Χριστουγεννιάτικα; Παιδί μου
δεν σου έπρεπε τέτοια τύχη. Θεέ μου, γιατί αφήνεις να γίνονται τέτοια άδικα
πράγματα;"
Ο Θεός, στάθηκε
για μια στιγμή αποσβολωμένος κι ύστερα πέταξε χαμογελαστός για τους ουρανούς.
Άντε, είπε στην
Παναγία, που τον περίμενε όλο αγωνία στο κατώφλι, θα σου κάνω κι αυτή τη φορά
το χατήρι, ετοιμάσου για τα Χριστούγεννα
Niki Vikou
RAMNOUSIA
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια