Οι βάρβαροι του Καβάφη, «που ήταν και αυτοί μια κάποια λύση» είναι οι δόσεις των δανείων που για την κυβέρνηση «είναι και αυτές μια κάποια λύση» και μάλιστα μονοδρομική.
Μετά από σχεδόν τρία χρόνια πανομοιότυπης επιχειρηματολογίας και πρακτικής τριών διαφορετικών κυβερνήσεων, οφείλουμε να διερευνούμε προσεκτικά το ερώτημα ποιος σώζει ποιόν και με ποιο τρόπο.
Η Γερμανία επέβαλε με το δεύτερο μνημόνιο ότι δεν θα υπάρξει συμψηφισμός ανάμεσα στα δάνεια που χρωστά στην Ελλάδα και σε αυτά που της χρωστά η Ελλάδα.
Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δομεί και περιορίζει τη σχέση Ελλάδας –Γερμανίας σε μια σχέση δανειζόμενου και δανειστή, αλλά και σε σχέσεις εποπτευόμενου και επόπτη, αποικίας χρέους και μητρόπολης. Οι κυρίαρχες δυνάμεις έδωσαν τη δυνατότητα στη Γερμανία να εμφανίζεται ότι βοηθά και την Ελλάδα να ζητιανεύει.
Δεύτερο, παρουσίασαν τη δική τους σωτηρία, της ντόπιας Ολιγαρχίας, ως σωτηρία της χώρας. Ταύτισαν τον νεοφιλελευθερισμό που είναι ο μόνος δρόμος δικής τους επιβίωσης με την τύχη της χώρας που μετατράπηκε έτσι σε σίγουρο- όχι και μοναδικό- δρόμο καταστροφή της.
Τρίτον, επί ενάμιση χρόνο (άνοιξη 2010-καλοκαίρι 2011) η Γερμανία απέρριπτε το κούρεμα. Το ίδιο έκαναν και οι ντόπιοι μνημονιακοί. Όταν η Γερμανία τακτοποίησε τα του οίκου της και μετέφερε το ελληνικό χρέος από τους ιδιώτες στις τράπεζες της, τότε συμφώνησε να κουρευτεί το χρέος καταστρέφοντας τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και εξαλείφοντας τα αποθέματα των ελληνικών ΑΕΙ και Νοσοκομείων.
Η καταστροφή του ελληνικού κοινωνικού κράτους εμφανίστηκε ως σωτηρία της χώρας, ενώ ουσιαστικά σώθηκαν οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες και οι ασφαλιστικές τους εταιρείες. Τέταρτον, χάνεται συνεχώς πολύτιμος χρόνος που έδωσε την ευκαιρία στη Γερμανία να μετατρέψει την Ελλάδα σε αποικία χρέους.
Αλλά όπως διδάσκει η ιστορία από παρόμοιες περιπτώσεις, πάντα η «Μητρόπολη» έχει προβληματισμούς αν αυτός είναι ο καταλληλότερος τρόπος εξάρτησης ενός κράτους και μιας περιοχής.
Η απάντηση βρίσκεται σε στρατηγικές επιλογές μείωση του κόστους για τη Γερμανία και μεγιστοποίηση του κέρδους της, διότι, τάχα, η Μητρόπολη σώζει την αποικία χρέους και πρέπει να της αναγνωριστούν οι δαπάνες της.
Πέμπτο, η κρίση θα μπορούσε να είχε λυθεί άμεσα και αποτελεσματικά με το κούρεμα του χρέους στις αρχές του 2010 και την επαναγορά του κουρεμένου χρέους λίγο αργότερα στις δευτερογενείς αγορές. Αυτό που συνέβη ήταν ακριβώς το αντίθετο: υπερδανεισμός και υπερχρέωση της Ελλάδας προκειμένου το Βερολίνο και το Παρίσι να κερδίσουν χρόνο και να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους.
Για αυτό σήμερα, οι δανειστές δεν έχουν πρόβλημα να συζητάνε για «επαναγορά», επιμήκυνση, περιορισμό τόκων, αρκεί να μην προχωρήσουν σε νέο κούρεμα.
Να σημειώσω, ότι ο περιορισμός τόκων έχει νόημα μόνο αν γίνει μηδενικός και αναβληθούν οι πληρωμές των προηγούμενων δανείων κατά μία δεκαετία.
Έκτο, αφού δεν έγιναν άμεσα τα πιο πάνω, θα μπορούσαν να εκδοθούν ευρωομόλογα και ακόμα περισσότερο να τυπώσει η ΕΚΤ χρήμα, χρήμα σε ένα βαθμό πληθωριστικό, το οποίο θα απαξίωνε και το ελληνικό χρέος. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν συμφέρει τους δανειστές μας.
Τα μέτρα αυτά δεν τα εφαρμόζουν, όχι για να σώσουν τη χώρα, αφού η απουσία τους είναι καταστροφική, αλλά για να μην περιοριστούν τα κέρδη τους.
Κατά συνέπεια, η Ελλάδα που δεν διαθέτει επίσημο σχέδιο σωτηρίας, κοιτάζει ως θεατής πώς οι μητροπολιτικές δυνάμεις φροντίζουν για τη σωτηρία των δικών τους θεσμών και μέρους των κερδών τους και δευτερευόντως την Ελλάδα, αφού γνωρίζουν,, βέβαια, ότι χωρίς την τελευταία δεν μπορούν να υπάρξουν τα προηγούμενα.
EPIRUSGATE
ΝΙΚΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια