Οι ζωές στο δρόμο
περιμένουν την αγάπη μας…
Έχουν μείνει
χωρίς στέγη και τροφή. Οι άγιες ημέρες που έρχονται για εκείνους μοιάζουν σαν
ένα όνειρο που δεν θέλουν να ζήσουν ποτέ…
Η αγάπη για τις
ψυχές του δρόμου πλέον δείχνει να είναι ένα άγνωστο συναίσθημα ή ξεχασμένο.
Ερμού και Αθηνάς.
Το ψύχος ήταν δριμύ. Έβρεχε. Ένας νεαρός παίρνει την κουβέρτα για να στρώσει να
κοιμηθεί. Διακριτικά προσπάθησα να τον πλησιάσω. Αλέξανδρος το όνομα μου, μου
είπε.
- Πως είστε ; Τον
ρώτησα ευγενικά.
«Αυτές τις ημέρες
δεν ζω, μοιάζω σαν ένα πλάσμα με νεκρό το είναι μου», μου είπε ο 30χρονος
Αλέξανδρος που περνάει τα βράδια του έξω από το σταθμό του μετρό Μοναστηρακίου,
επί της Αθήνας και Ερμού.
«Ζω εδώ με τον κ.
Νίκο, μαθηματικός ήταν στο επάγγελμα και μάλιστα με φιλανθρωπική δράση στην
Αυστραλία και τώρα κι αυτός έμεινε εδώ, στο δρόμο», συμπλήρωσε.
«Αυτές οι ημέρες
για εμάς είναι πολύ σκληρές… Θυμάμαι την μάνα μου στο χωριό που τώρα πια δεν
είναι στη ζωή που παραμονές Χριστουγέννων προετοίμαζε….»
Ο Αλέξανδρος
λύγισε…
Δεν άντεξε. «Η
ψυχή μου είναι μαύρη σαν τον αράπη φίλε», συνέχισε.
«Το φαγητό και
την στέγη την παλεύουμε. Τη μοναξιά και σκληρότητα των ανθρώπων … είναι δύσκολο
να αντέξουμε», κατέληξε ο 30 χρονος άστεγος.
Λίγο πιο κάτω,
στη πλατεία Μοναστηρακίου συνάντησα τον Θέμη. Μεσήλικας με μακριά γενειάδα και
επιβλητική φωνή. Μου έκανε εντύπωση η ορθοφωνία του.
«Μη κοιτάς», μου
λέει, «εγώ ήμουν τραγουδιστής στις μπουάτ της πλάκας, όταν μεσουρανούσαν τη
δεκαετία του ’60. Βοηθούσα τους φίλους μου που είχαν ανάγκη μέχρι που έφτασα να
πουλήσω τα υπάρχοντα μου και σήμερα στα 70μου να κοιμάμαι στα παγκάκια.»
Και συνέχισε:
«Ελπίζω στο Θεό, αυτός με κάνει και ελπίζω και κατ΄ επέκταση ζω. Με αυτή την
ελπίδα θα ζήσω και τα φετινά Χριστούγεννα. Έστω και με μία κουβέρτα στα
τσιμεντένια παγκάκια της πλατείας Μοναστηρακίου.»
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια