Γιαννακοχωρίτης

Ποιος φοβάται τον «Καλλικράτη»;
Κάποιοι βλέπουν τις εκλογές σαν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Μόνο που στη θέση της «θεάς» μπάλας, της «θρησκείας», είναι το κόμμα.
Άλλοι πάλι, σαν ένα είδος στοίχηματος. Αρέσκονται να αφουγκράζονται τάσεις, να μετρούν δεδομένα, να συμψηφίζουν αδράνειες, να σφυγμομετρούν συναισθήματα της στιγμής, να καταλήγουν σε συμπεράσματα και να τζογάρουν.
Αρκετοί τρέμουν τη στιγμή που η φούσκα των θετικών αποτιμήσεων θα σκάσει και θα προσγειωθούν στην αβίωτη πραγματικότητα.
Οι περισσότεροι, ωστόσο, ξεχνούν ότι ετούτες δεν είναι οι εκλογές του Μνημονίου, των οδυνηρών λύσεων, της αναθεώρησης του ελλείμματος, των νέων μέτρων, των ακατέβατων σπρεντ, των πιθανοτήτων για αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά του «Καλλικράτη». Του νέου συστήματος αυτοδιοίκησης -τους αντιπροσώπους του εκλέγουν! - για την «ακύρωση του πελατειακού γραφειοκρατικού συστήματος και την αναπτυξιακή επανεκκίνηση της χώρας», όπως υποσχέθηκε ο Έλληνας πρωθυπουργός.
Άραγε υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι ο «Καλλικράτης» θα «αλλάξει το πελατειακό συγκεντρωτικό κράτος και θα φέρει την εξουσία κοντά στον πολίτη»;
Μάλλον όχι. Επειδή μένουν οι μισοί αιρετοί; Επειδή περιορίζονται οι δεσμοί επαρχίας - πρωτεύουσας μέσω κομματικών παραγόντων;
Επαψαν οι πολιτικοί να χρησιμοποιούν το κράτος ως προσωπικό τους φέουδο και να «αξιοποιούν» την περιουσία του Δημοσίου για την προσκόλλησή τους στην εξουσία; Σταμάτησαν οι υποψήφιοι να υπόσχονται εκδουλεύσεις, εξυπηρετήσεις, διευκολύνσεις;
Ενώ μιλούν για κοινωνική δικαιοσύνη, να ενδιαφέρονται μόνο για τη δημιουργία της δικής τους τάξης προνομιούχων; Να βλέπουν τον πολίτη σαν ψηφοφόρο και κλακαδόρο;
Επαψαν τα κόμματα να δίνουν στους υποψηφίους το «χρίσμα»; (Το ελληνικό σύστημα θα παραμένει πελατειακό όσο ο αιρετός παραμένει εντολοδόχος του κομματάρχη.)
Επαψαν οι κούφιες και γελοίες ρητορείες, η ανταλλαγή ονειδισμών και ύβρεων, η λασπολογία, η κινδυνολογία; Με ποιον τρόπο οι εκλεγμένοι ΔΕΝ θα ενταχθούν στους μηχανισμούς του συστήματος; Πώς ΔΕΝ θα προσπέσει στον πολιτικό ο πολίτης που βρίσκεται σε ανάγκη, αφού έτσι έμαθε να κάνει;
Αποκτήσαμε «Καλλικράτη», αλλά η μοίρα μας δεν θα αλλάξει αν δεν τροποποιηθεί η στάση όλων απέναντι στη διαχείριση των κοινών πραγμάτων. Τις ατασθαλίες, τις αυθαιρεσίες, την αρπακτικότητα του παλαιού αυτοδιοικητικού συστήματος θα διαδεχθεί η κυριαρχία των νέων διοικητών, των νέων περιφερειαρχών, των νέων υπερδημάρχων αν η κοινωνία δεν αποκτήσει άλλα ήθη, νέο όραμα για τον εξανθρωπισμό της.
Χρειάζονται αλλιώτικες, λιγότερο ιδιοτελείς, ανθρωποφαγικές, μορφές συλλογικής ζωής. Χρειάζεται αγωγή. Ένα νέο σύστημα διοίκησης, εν προκειμένω ο «Καλλικράτης», δεν θα εγκαταστήσει αυτόματα μια κοινωνία δικαίου.
Θα γίνει απλά ο καθρέφτης της υπάρχουσας κοινωνίας. Δημοτικά γραφεία, βιτρίνες ανύπαρκτου έργου, ουδέτερα και άχρωμα σαν στεγνά μάτια. Υπάλληλοι με βλέμματα αδιάφορα, να αφαιρούν μονίμως από τα πράγματα το ανάγλυφό τους. Αθέατες βρώμικες συναλλαγές κάτω από το τραπέζι...
Τα γνωρίζουμε όλα αυτά άριστα, αλλά εξακολουθούμε να εξασφαλίζουμε τη διαιώνισή τους. Τούτο το κράμα αδιαφορίας, τύφλωσης, ιδιοτέλειας αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της καθεστηκυίας τάξης διεφθαρμένων πραγμάτων. Ο πυρήνας του κακού ενυπάρχει εντός μας. Αλλιώς. Όσο διατηρούμε μια συμφωνία με το «βαθύ» εγωιστικό θέλω μας, δεν τίθεται θέμα σωτηρίας.