Γιαννακοχωρίτης

Το πρώτο κομμάτι της εφαρμογής του μνημονίου ήταν εύκολο. Κι όμως ακόμα και σε αυτό το πρώτο κομμάτι υπήρχε η συμμαχία των «προθύμων» (Παπακωνσταντίνου, Λοβέρδος) και οι υπόλοιποι που δεν θέλουν να συνδέσουν το πολιτικό τους μέλλον με το μνημόνιο. Μία οικονομία 230 δισεκατομμυρίων ευρώ δεν είναι δυνατόν να συντηρεί ένα κράτος 70 δις. Γι’ αυτό ο θυμός των ανθρώπων της τρόικας με τις μετατάξεις προσωπικού χωρίς να μειώνεται δραματικά το μισθολογικό κόστος είναι κατανοητός. Το πρόβλημα είναι ότι με τις μετατάξεις μετατίθενται επιπλοποιοί στις εφορίες και υπάλληλοι του ΟΣΕ στην Κτηματική εταιρεία του δημοσίου. Αυτό δεν αφορά την τρόικα αλλά εμάς που θα πρέπει να παραγάγουμε αποτελέσματα με αυτό το κράτος. Είναι ακόμα απόλυτα δικαιολογημένη η οργή των εποπτών μας για το ότι δεν έχουν δημιουργηθεί οι μηχανισμοί που θα εποπτεύουν τον έλεγχο των δαπανών σε νοσοκομεία και ΟΤΑ του χρόνου καθώς και οι ειδικοί μηχανισμοί για τον έλεγχο της φοροδιαφυγής των πλουσίων.

Για να εφαρμοστεί η σύμβαση που υπογράψαμε κάποιος πρέπει να εποπτεύει πολιτικά την εφαρμογή της και δυστυχώς αυτό γίνεται μόνο από το υπουργείο Οικονομικών και στον τομέα του από το υπουργείο Υγείας. Ο κ ΓΑ.Παπανδρέου απλά προεδρεύει και συνιστά «αποφυγή της σύγκρουσης». Τη χρονιά που κλείνει το ΠΑΣΟΚ «μοίρασε» τις συγκρούσεις έτσι ώστε να μην συμπέσουν όλες οι αλλαγές μαζί αλλά όσο καθυστερεί να υλοποιήσει τα μέτρα τα οποία το ίδιο έχει δεσμευτεί ότι θα υλοποιήσει με βάση τη σύμβαση τόσο κινδυνεύει να βρεθεί να εφαρμόζει τις ίδιες αλλαγές κατά την ίδια χρονική στιγμή και τότε το πιθανότερο είναι ότι θα συγκρουστεί την ίδια ώρα με πολλές και διαφορετικές ομάδες. Είτε θα κινδυνεύσει να μην πάρει την επόμενη δόση, να οδηγήσει τη χώρα σε πτώχευση και να συγκρουστεί με όλους μας ταυτόχρονα. Επιλογές άλλες δεν έχει.