Γιαννακοχωρίτης

Μισθοί υπουργών και βουλευτών σε ομόλογα

Αν οι Έλληνες βουλευτές, όλων των χρωματισμών και παρατάξεων, έπαιρναν σε ρευστό μόνο τον βασικό μισθό και πληρώνονταν το υπόλοιπο από το ποσό που "δικαιούνται" σε δεκαετή ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, και μάλιστα στην ονομαστική τους τιμή, πόσο γρήγορα πιστεύετε ότι θα σιωπούσαν οι φωνές ορισμένων εξ αυτών για άμεση αναδιάρθρωση του χρέους;

Αν οι υπουργοί της παρούσας κυβέρνησης πληρώνονταν με τον ίδιο τρόπο, πιστεύετε ότι θα παρουσίαζε καθυστερήσεις η εφαρμογή των προβλέψεων του μνημονίου ή ότι θα παρέκκλιναν από αυτές κατά τις διαπραγματεύσεις τους για το άνοιγμα του τάδε ή του δείνα κλειστού επαγγέλματος ή της αγοράς ενέργειας;

Ίσως το ενδεχόμενο αυτό να ηχεί ως μία ακόμη λαϊκιστική πρόταση, η οποία δεν αξίζει δεύτερη σκέψη.

Όμως, ύστερα από τόσα χρόνια λαϊκισμού, ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, αδιαφάνειας και ατιμωρησίας, δεν πρέπει κάποια στιγμή ο πολιτικός κόσμος να έρθει αντιμέτωπος με τις επιλογές του, που μας οδήγησαν έως εδώ;

Αν όχι με άλλον τρόπο, γιατί όχι με αυτόν;

Εάν τώρα οι άνθρωποι αυτοί δεν πιστεύουν στο αξιόχρεο και στην αξιοπιστία της χώρας τους, γιατί να ορίζουν την τύχη της ή να πρεσβεύουν πολιτικές που ούτε οι ίδιοι πιστεύουν, και μάλιστα να το πράττουν εκ του ασφαλούς;
Κακά τα ψέματα.

Ίσως το αμερικανικό ρητό "put your money where your mouth is", που σε ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσε να αποδοθεί ως "απόδειξε ότι πιστεύεις αυτά που λες, ρισκάροντας το χρήμα σου", να είναι έως και... απλοϊκό ως ιδέα.

Δεν παύει όμως να κρύβει μια θεμελιώδη αξία.

Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο τόσο οι υπουργοί της κυβέρνησης όσο και σύσσωμο το ελληνικό κοινοβούλιο θα αποκτούσαν ένα κίνητρο για να βγάλουν τη χώρα μια ώρα αρχύτερα από το σημερινό αδιέξοδό της. Διότι από τα μέχρι τώρα "κίνητρά" τους δεν έχουμε δει προκοπή.

Στη χειρότερη των περιπτώσεων, θα βλέπαμε λιγότερη υποκρισία.

Πόσοι από τους υπουργούς της κυβέρνησης θα συνέχιζαν να υποστηρίζουν έναντι της κομματικής τους βάσης ότι "τα μέτρα μας τα επέβαλαν και πρέπει, θέλοντας και μη, να τα κάνουμε πράξη", αντί να κοιτούν να φέρουν τη χώρα σε κατάσταση δημοσιονομικής ισορροπίας;

Πόσοι από αυτούς τους ανθρώπους θα εξακολουθούσαν να συναινούν ή να ανέχονται τη συνεχιζόμενη σπατάλη του δημοσίου χρήματος, με τη δημιουργία ελλειμμάτων στον στενό ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα;

Πόσοι από αυτούς που "φέσωσαν" την Ελλάδα με 340 δισ. ευρώ ή 115 τετράκις εκατομμύρια δραχμές θα εξακολουθούσαν να το πράττουν, αν γνώριζαν ότι τυχόν συνέχιση της δημιουργίας ελλειμμάτων θα σήμαινε το χάσιμο της δικής τους περιουσίας;

Εν τέλει, γιατί πρέπει να περιμένουμε ότι θα ευοδωθεί η προσπάθεια της χώρας μας να ξαναβγεί στις διεθνείς αγορές χρήματος, αν οι ίδιοι οι υπουργοί της κυβέρνησης ή οι εθνοπατέρες δεν πιστεύουν στο "προϊόν" που θα επιχειρήσει να πουλήσει η Ελλάδα;

Γιατί θα έπρεπε κάποιοι άλλοι, τρίτοι προς εμάς, να πιστέψουν αυτά που λέμε, όταν εμείς οι ίδιοι δεν τα πιστεύουμε;
Ν.Γ.Δρόσος