Γιαννακοχωρίτης

Η απόφαση της κυβέρνησης να διακόψει τη χρηματοδότηση όσων φορέων δεν της παρέχουν στοιχεία σχετικά με την οικονομική τους κατάσταση, αλλά και να επιβάλει πρόστιμα στις διοικήσεις τους περικόπτοντας τις αποδοχές τους, αντικατοπτρίζει με τον πλέον σαφή τρόπο το χάος που εξακολουθεί να υφίσταται στην ελληνική δημόσια διοίκηση.

Ακόμη και σήμερα, την ώρα όπου καταβάλλεται μια προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής δίχως προηγούμενο στη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου, σχεδόν ένας στους τέσσερις φορείς του Δημοσίου, ήτοι συνολικά 400 ασφαλιστικά ταμεία, ΟΤΑ, ΝΠΔΔ κ.ά., δεν παρέχουν στοιχεία στην κεντρική διοίκηση σχετικά με την οικονομική τους κατάσταση και αναμένεται βεβαίως να βρεθούν αντιμέτωποι με τα επίχειρα των επιλογών τους…

Συνολικά, από τους 1.601 φορείς που αριθμεί η γενική κυβέρνηση, έχουν δώσει μέχρι στιγμής στοιχεία μόνον οι 1.196, ενώ «πρωταγωνιστής» στη διαδικασία αυτή εμφανίζεται να είναι για ακόμη μια φορά η τοπική αυτοδιοίκηση, καθώς μόνον 782 δήμοι της χώρας έδωσαν στοιχεία, επί συνόλου 1.078.

Δεν θέλουν επειδή εκτιμούν ότι «ανήκουν» στο δικό τους ανεξάρτητο κρατίδιο;
Φοβούνται να δείξουν την πραγματική τους εικόνα, επειδή εκτιμούν ότι «κάποιοι» πιθανώς να βρουν «τον μπελά τους»;
Αδυνατούν να προσδιορίσουν το μέγεθος της «μαύρης τρύπας» των ταμείων τους;

Όποιος και να είναι ο λόγος για τον οποίο αυτοί οι 400 φορείς του ελληνικού δημοσίου δεν δίνουν «λογαριασμό» στον «εργοδότη» τους, με τη στάση τους αυτή φέρνουν στην επιφάνεια τη βαθιά αναποτελεσματικότητα και αδιαφάνεια που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει σήμερα τμήματα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης.

Μιας διοίκησης η οποία ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζει επακριβώς τι και σε ποιον χρωστάει, ή πόσο και από ποιον έχει να λαμβάνει, και είναι αντιμέτωπη ως αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής με το φάσμα της χρεοκοπίας.

Υπό το πρίσμα αυτό, το μέτρο της αναστολής χρηματοδότησης που επέλεξε να επιβάλει ο υπουργός Οικονομικών, κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, αν και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ακραίο υπό άλλες περιστάσεις, αποτελεί ενδεχομένως τη μόνη οδό ώστε να εξωθηθούν οι διοικήσεις των δημόσιων αυτών φορέων να κάνουν αποτελεσματικότερα και διαφανέστερα τη δουλειά τους.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι παρέχεται στις διοικήσεις αυτές συνολικά διάστημα ενός μηνός, μετά την παρέλευση της προθεσμίας έως την οποία πρέπει να δώσουν τα στοιχεία της οικονομικής τους κατάστασης, πριν αρχίσει η ποινολόγησή τους με την επιβολή προστίμου ίσου με το 1/25 των αποδοχών τους, για κάθε επιπλέον ημέρα καθυστέρησης, στην υποβολή των στοιχείων αυτών.

Ωστόσο, από τη στιγμή όπου η υπόθεση αυτή θα αρχίσει να βαρύνει στη δική τους -προσωπική- τσέπη, η αναποτελεσματικότητα ή η αδιαφάνεια, λογικά, θα πρέπει να φθάνουν στο τέλος τους.

Η οδός της παραίτησης είναι πάντα ανοικτή για όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο έργο τους, το οποίο εν τέλει δεν αφορά μόνον στους ίδιους, αλλά κυριότερα στον «εργοδότη» τους, δηλαδή το ελληνικό δημόσιο και όλους εμάς που το χρηματοδοτούμε…

του Ν.Γ. Δρόσου