Γιαννακοχωρίτης

Αν δεν μπορούν να το φέρουν βόλτα το «μαγαζί», να τα παρατήσουν και να ψάξουμε για καλύτερους.

Αν δεν μπορούν να σταματήσουν τη σπατάλη του δημοσίου χρήματος και την παραγωγή ελλειμμάτων, ας κοιτάξουν να κάνουν καμιά άλλη δουλειά.

Αν σήμερα οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους και η χώρα βυθίζεται στην ύφεση, αιτία είναι η κακή διαχείριση των δημοσίων οικονομικών τα τελευταία 30 χρόνια.

Η κακή διαχείριση του κράτους.

Μια διαχείριση που έπεσε σε χέρια ερασιτεχνών και μαθητευόμενων μάγων, με προτεραιότητες διαφορετικές από εκείνες του πολίτη, του εργαζόμενου, του φορολογούμενου.

Ανέβαιναν και έπεφταν οι κυβερνήσεις, άλλαζαν οι υπουργοί και τα επιτελεία τους, άλλαζαν οι γενικοί γραμματείς με πρόσωπα που μικρή έως καμία σχέση δεν είχαν έως τότε στην άσκηση διοίκησης και δη δημόσιας και το κράτος αφηνόταν στην τύχη του και σε πειραματισμούς κάθε λογής.
Οι υποσχέσεις μυριάδες, οι εξαγγελίες ακόμη περισσότερες και έργο μηδέν.

Αποτέλεσμα;

Σήμερα η χώρα στέκει βαθειά υπερχρεωμένη και αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές, δίχως παραγωγικές δυνατότητες, δέσμια ενός προγράμματος βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής που την έχει οδηγήσει σε βαθειά ύφεση και με μικρές έως ελάχιστες αναπτυξιακές προοπτικές, αφού δεν είναι ανταγωνιστική.

Αυτή είναι η χώρα μας.

Μια χώρα που μόλις πρόσφατα έμαθε πόσους απασχολεί στο στενό δημόσιο τομέα και ακόμη δεν γνωρίζει πόσους στον ευρύτερο ή πόσα χρειάζεται κάθε μήνα για να τους πληρώσει.

Μια χώρα που αν και στα «χαρτιά» διαθέτει δωρεάν Παιδεία και «φθηνή» Υγεία για τους κατοίκους της, στην πραγματικότητα βρίσκεται σε διάλυση, με στρατιές ασφαλισμένων μπροστά από τα γκισέ του ΙΚΑ, με τους γιατρούς στους δρόμους και στις καταλήψεις.

Μια χώρα, όπου κάθε νοήμων άνθρωπος στέκει άναυδος με το μέγεθος πρώτον, της σπατάλης και της συνεχιζόμενης οικονομικής αιμορραγίας και δεύτερον, της αναποτελεσματικότητας που χαρακτηρίζει τη δημόσια διοίκηση.

Κοντολογίς, δεν υπάρχει κράτος.

Αντ’ αυτού, υπάρχει ένα σύννεφο γραφειοκρατίας, που μόνον στόχο έχει να δικαιολογήσει την ύπαρξή του και να προβάλει κάθε είδους προσκόμματα σε όσους τυχόν επιβουλεύονται το ζωτικό του χώρο.

Η παραγωγή ενέργειας να μείνει στο κράτος, οι αστικές συγκοινωνίες να μείνουν δημόσιες, τα πανεπιστήμια να μείνουν στο κράτος, το καζίνο, ο ΟΠΑΠ, το ποσοστό στον ΟΤΕ, η τάδε ή η δείνα δραστηριότητα να συνεχίσουν να είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του κράτους, φωνάζουν εν χορώ κάθε φορά που τα προφανή και εύλογα ερωτήματα σχετικά με την παρουσία του κράτους στην οικονομία μπαίνουν στο τραπέζι.

Κακά τα ψέματα.

Η έννοια οποιασδήποτε συντεταγμένης Πολιτείας προϋποθέτει την ύπαρξη ενός άρτια δομημένου και αποτελεσματικού κράτους.

Χρειαζόμαστε ένα τέτοιο κράτος.

Το χρειαζόμαστε για να εποπτεύει τη λειτουργία της οικονομίας και της αγοράς, ώστε αυτή να μην είναι ασύδοτη, το χρειαζόμαστε για να απονέμει Δικαιοσύνη, το χρειαζόμαστε για να παρέχει καλές υπηρεσίες στους πολίτες, το χρειαζόμαστε, διότι πολύ απλά, δίχως αυτό δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε.

Το χρειαζόμαστε όμως, να παράγει έργο και αποτελέσματα.

Είναι τυχαίο που στο άκουσμα και μόνον της διαβόητης «Internal Revenue Service» (IRS) οι αμερικανοί φορολογούμενοι στέκουν ένα βήμα πίσω με δέος, αφού γνωρίζουν καλά –έχουν εμπεδώσει- ότι δεν είναι δυνατόν να διαφύγουν δίχως να καταβάλουν τους φόρους που τους αναλογούν;

Είναι τυχαίο ότι η γείτονα Τουρκία κερδίζει, δεκαετίες τώρα, τη μία διπλωματική μάχη μετά την άλλη, απέναντι στη χώρα μας ;

Διόλου τυχαίο.

Αυτά συμβαίνουν όμως, διότι οι κυβερνήσεις μπορεί να έρχονται και να παρέρχονται, αλλά το κράτος μένει.

Διατηρεί τις μείζονος σημασίας πολιτικές του επί δεκαετίες και δεν αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού, είτε αυτές αφορούν στην αμυντική και εξωτερική του πολιτική, είτε στον έλεγχο και την εποπτεία της αγοράς, είτε στη στήριξη των δομών Παιδείας, Υγείας ή οποιασδήποτε άλλης έκφανσης της κρατικής δραστηριότητας.

Είναι σε θέση δε να το κάνουν αυτό, όλα τα παραπάνω κράτη, διότι δεν αλλάζουν τους γενικούς γραμματείς των υπουργείων τους κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση, αλλά διατηρούν μόνιμες θέσεις, όπως των μόνιμων υφυπουργών, “permanent undersecretaries” στη Βρετανία, οι οποίοι είναι σε θέση να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση σχετικά με το τάδε ή το δείνα ζήτημα του υπουργείου, σε κάθε πολιτικό πρόσωπο που θα κάτσει στη θέση του Υπουργού.

Μια ωραία πρωία, πριν μερικές δεκαετίες, η κυβέρνηση αποφάσισε ότι ο θεσμός του μόνιμου γενικού διευθυντή υπουργείου είναι αναχρονιστικός, μη δημοκρατικός, γραφειοκρατικός ή οτιδήποτε άλλο επέλεξαν να τον βαφτίσουν και τον κατάργησαν, ώστε να τους λυθούν τα χέρια και να κάνουν πολιτική.

Όπως φαίνεται τα κατάφεραν…