Δεν πρόκειται να υπάρξει ανάκαμψη αν δεν αντιληφθούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης και δεν προσαρμόσουμε τον τρόπο ζωής μας στα νέα δεδομένα.
Επί 400 χρόνια οι σκλαβωμένοι Έλληνες, όταν πλησίαζε η Λαμπρή, εύχονταν ο ένας στον άλλον «Καλή Ανάσταση» και ταυτόχρονα μειδιούσαν με νόημα για να υποδηλώσουν ότι εύχονταν ταυτόχρονα και ανάσταση του Γένους. Δεν είναι τυχαίο, ότι για τους Έλληνες οι μέρες της Ανάστασης αποκτούσαν ιδιαίτερη σημασία και λαμπρότητα, και τούτο διότι από τα πανάρχαια χρόνια -με τις διηγήσεις για την Δήμητρα και την Περσεφόνη- ο θάνατος ήταν μια πρόσκαιρη κατάσταση, αφού ακολουθούσε η αναγέννηση-ανάσταση. Ο μύθος, άλλωστε, του φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του είναι ενδεικτικός.
Για να υπάρξει επομένως ανάσταση πρέπει να προηγηθεί ο θάνατος. Στη ζωή, στη φύση, παντού. Ακόμη και στις κοινωνίες. Μόνο που, επειδή δεν συμβιβαστήκαμε με την ιδέα, αντί για αναγέννηση προτιμούμε τις… επισκευές.
Ο μακαρίτης, πάλαι ποτέ διευθυντής του Πειραματικού Θεσσαλονίκης Ιωάννης Ξηροτύρης σε ερώτηση τελειοφοίτων, πότε θα μπορέσει ο τόπος να ιδρύσει κράτος -πέρασαν δεκαετίες από τότε που τέθηκε η ερώτηση, και ποιος ξέρει πόσες άλλες θα περάσουν που θα διατηρεί ακόμη την επικαιρότητά της- απάντησε: Όταν στην κορυφή του κράτους βρεθεί ηγέτης με νοοτροπία αγρότη! Και έσπευσε να εξηγήσει στους έκπληκτους μαθητές του. Ο αγρότης που περιποιείται το δέντρο της αυλής του (το ποτίζει, σκαλίζει το χώμα στις ρίζες του, το ραντίζει, το κλαδεύει), όταν διαπιστώσει πως εξακολουθεί να αποδίδει μικρούς, ακατάλληλους καρπούς, το ξεριζώνει και φυτεύει άλλο στη θέση του.
Αυτό υποσχέθηκαν να κάνουν με το κράτος, άπειρες φορές μέχρι σήμερα, πολλοί Έλληνες πολιτικοί, με τελευταίο τον κ. Κ. Καραμανλή, ο οποίος υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους, αλλά προφανώς είχε κατά νου κάτι διαφορετικό από αυτό που νομίσαμε. Μερικές φορές, έγιναν κάποια βήματα, αλλά σύντομα υπήρξε οπισθοχώρηση. Ο κ. Πεπονής «γέννησε» ένα νόμο για αξιοκρατικές προσλήψεις, τον οποίο όλοι χαιρετίσαμε, αλλά μόνο το ίδιο του το κόμμα επέφερε σ’ αυτόν δεκάδες τροποποιήσεις.
Τι είναι αυτό που κάνουμε στην πραγματικότητα; Με απέλπιδες προσπάθειες επιχειρούμε να κρατήσουμε στη ζωή, κάτι που ήδη έχει πεθάνει. Διατηρούμε το κράτος ζωντανό, αλλά αυτό βρίσκεται μονίμως στην εντατική με σωληνάκια. Έχει νόημα τέτοιου είδους ζωή; Να το αφήσουμε να πεθάνει; Ναι, αρκεί στις στάχτες του να κτίσουμε κάτι το υγιές.
Όλο το «μυστικό» βρίσκεται στο να συνειδητοποιήσουμε πως οι επιδιορθώσεις δεν ωφελούν, διότι η βλάβη βρίσκεται στα θεμέλια. Αν εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε ότι αρκεί ένας χρωματισμός της οικοδομής για να ξαναγίνει σταθερή, σίγουρα κάνουμε λάθος και κάποια στιγμή θα το πληρώσουμε. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν επιδιορθώνεται. Επ’ αυτού συμφωνεί ο ιατροδικαστής του Α.Π.Θ κ. Μ. Τσούγκας, ο οποίος σε διάλεξή του είπε, ότι ελπίδες για επανάκαμψη ενός παιδιού εθισμένου στα ναρκωτικά, έχει μόνον όταν καταλάβει πως έφτασε στον «πάτο». Όσο καιρό νομίζει, ότι μπορεί να ελέγξει την κατάσταση, αυτή θα χειροτερεύει.
Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς. Αντιμετωπίζουμε τις κρίσεις -ακόμη και την τελευταία- με μια ελαφρότητα, λέγοντας «έλα, μωρέ, θα το ξεπεράσουμε κι αυτό». Καλό κάνει, γιατί δεν μας οδηγεί σε κατάθλιψη, αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει ανάκαμψη αν δεν αντιληφθούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης και δεν προσαρμόσουμε τον τρόπο ζωής μας στα νέα δεδομένα. Οι επισκευές, παρατείνουν απλώς μια μίζερη ζωή. Η αναγέννηση φέρνει μια καινούργια, με τις σωστές προδιαγραφές.
Δεν είναι εύκολο φυσικά να ελπίζεις σε καλυτέρευση, μόνον εάν πιάσεις «πάτο». Ανθρώπινο είναι. Αλλά, με άλλο τρόπο, και κατά τη στιγμή που ισχυρές ομάδες πίεσης απαιτούν τη διατήρηση αθέμιτων προνομίων που απέκτησαν εις βάρος των άλλων πολιτών, και με το κράτος να υποκύπτει, δύσκολα θα υπάρξει λύση.
Το θέμα δεν είναι ότι πρέπει να πεθάνει αυτό το κράτος για να ξαναγεννηθεί. Έχει ήδη πεθάνει. Το θέμα είναι να το παραδεχθούμε. Προς παρηγορία μας, ας κρατήσουμε τα λόγια του Ζήνωνα: «Από τη στιγμή που έγινα ναυαγός, βρήκα το σωστό δρόμο».
Ο Μακεδών
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια