Γιαννακοχωρίτης

Αυτό που φωτίστηκε λιγότερο από την κρίση διοίκησης στο μουσουλμανικό κόσμο είναι ο ρόλος της αποικιοκρατίας.

Τα κατάλοιπα δηλαδή από την κοπτοραπτική εθνών και εδαφών ώστε να διατηρηθεί -μετά την απελευθέρωση- η ένταση στα μεταποικιακά κράτη και να παραμένει ανοιχτή η πόρτα των επεμβάσεων.

Δεν είναι τυχαίο ότι στη Μέση Ανατολή και στο Ιράν πρωτοστάτησαν η Μ. Βρετανία και ο καθολικός διάδοχός της (ΗΠΑ), ενώ στη Β. Αφρική η Γαλλία. Ακόμη λιγότερο όμως φωτίστηκε ο ρόλος των μητροπόλεων στις κρίσεις που βιώνουν τα... μεταπρατικά κράτη. Αυτές οι κρατικές οντότητες οι οποίες, αφού αφυδατώθηκαν παραγωγικά, στη συνέχεια στηρίχθηκαν προκειμένου να καταναλώνουν τα προϊόντα των Βορείων. Δηλαδή: «Γερμανοί, μαζί τα φάγαμε...».

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ κρίση της χώρας, η οποία γίνεται όλο και πιο βαθιά από το μίγμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής και την πλήρη ανικανότητα του οικονομικού επιτελείου, έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο τόσο την ιθύνουσα τάξη όσο και καθέναν πολίτη. Βεβαίως όσοι ανέλαβαν να μας σώσουν φιλοτεχνούν το μύθο τους για να πορεύονται οι υπήκοοι. Η κυβέρνηση «δίνει τη μάχη της σωτηρίας» προσφέροντας σωσίβιο, η αξιωματική αντιπολίτευση προτείνει μαθήματα κολύμβησης για την «εξάλειψη του ελλείμματος», η Αριστερά αντιτείνει αερογέφυρα (συνήθως για το παρελθόν). Ομως, αυτό που εντυπωσιάζει είναι ο ασύστολος τρόπος με τον οποίο άνθρωποι απαίδευτοι ή ανίκανοι (από τεμπελιά) παρουσιάζουν το δικό τους μύθο σαν πανάκεια, ενώ πρόκειται για μια αγωνιώδη προσπάθεια αυτοσυντήρησης (και σε ορισμένες περιπτώσεις αναπαραγωγής τους). Αυτή η τακτική φαίνεται ότι αποδίδει μέχρι στιγμής.

ΜΕΣΑ σε αυτό το περιβάλλον πέρασαν απαρατήρητες οι επινίκιες ιαχές για την κυβερνητική επιτυχία και τη μετατροπή της χώρας σε κράτος ειδικού τύπου. Το οποίο, στο εξής, δεν θα δανείζεται από τις αγορές, παρά μόνο από το μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό. Και βεβαίως, όταν υπάρχει τρόπος η χώρα να δανείζεται με ειδικό επιτόκιο που προορίζεται για κράτη... ειδικού τύπου (και αμφιλεγόμενης εθνικής υπόστασης), ανοίγει και ο δρόμος για το «κούρεμα» του χρέους. Αφού δεν δανειζόμαστε από τις αγορές για την εισαγωγή πετρελαίου ή την καταβολή συντάξεων, μπορούμε να επιβάλουμε ακόμη και μονομερείς περικοπές. Ετσι όμως, εκεί που εντοπίστηκε η λύση-καταφύγιο (στο μόνιμο Μηχανισμό) αυτομάτως ανεφύη το πρόβλημα. Η προοπτική της στάσης πληρωμών ανέβασε τα σπρεντ.

ΤΟ ΔΙΑΦΑΙΝΟΜΕΝΟ «κούρεμα» θα οδηγήσει σε χρεοκοπία πολλές τράπεζες (έχουν απορροφήσει εγγυήσεις άνω των 100 δισ.) και εταιρείες (με χρέη στις τράπεζες), εντός και εκτός συνόρων. Και εκεί που σχεδιάζονταν(;) ιδιωτικοποιήσεις 50 δισ. ευρώ για τη μείωση του χρέους, θα προκύψουν... κρατικοποιήσεις (και ιδιωτικών δανείων). Στο ανάλογο της ιαπωνικής εταιρείας ηλεκτροδότησης μετά το πυρηνικό ατύχημα.

ΓΙ' ΑΥΤΟ τα επιτόκια αυξάνουν, τα «μαύρα» χρήματα επενδύονται σε ακίνητα και οι τιμές στα σπίτια δεν πέφτουν, οι «άδηλες» καταθέσεις φεύγουν στο εξωτερικό, οι πρόωρα συνταξιοδοτηθέντες πέφτουν να πάρουν το εφάπαξ, μερικές φορές κουτσουρεμένο. Ολοι τα σηκώνουν και το βάζουν στα πόδια προς την... πτώχευση.