Τι Στρος Καν τι Αλ Καπόνε; Στην Αμερική είναι το ίδιο!

Σαν μια ακόμα σκηνή από τις άπειρες δικαστικές σειρές της αμερικανικής τηλεόρασης που, χρόνια τώρα, καταναλώνει αμάσητα ο δυτικός και ο «δυτικότροπος» κόσμος, ο Ντομινίκ Στρός Καν στάθηκε δίπλα στο δικηγόρο του και άκουσε τη δικαστίνα να τον κρίνει προφυλακιστέο μέχρις ότου η υπεράσπιση και η πολιτική αγωγή προσκομίσουν τα στοιχεία τους για την υπόθεση.
Αξύριστος και χωρίς γραβάτα, απογυμνωμένος από τους βασικούς συμβολισμούς που καλύπτουν στοιχειωδώς τον «αστικό καθωσπρεπισμό» του κάθε άνδρα, βρέθηκε σιδηροδέσμιος και υπόλογος απέναντι σε ένα δικαστικό σύστημα η παράδοση του οποίου, για ιστορικούς και πρακτικούς φυσικά λόγους, απαγορεύει αυστηρά την πρόσβαση του κρατούμενου σε κάθε είδος ξυραφιού και λαιμοδέτη, «αξεσουάρ» με τα οποία μπορεί εύκολα να δώσει τέλος στη ζωή του.
Για το αμερικανικό δικαστικό σύστημα, ο Ντομινίκ Στρός Καν είναι ακόμη ένας κρατούμενος, ύποπτος για εγκληματική πράξη. Όπως είναι και για την αμερικανική κοινωνία, ακόμη κι αν ως πρόσωπο και ιδιότητα δεν τον αναγνωρίζει ούτε, ίσως, το 5% των πολιτών της.
Δεν διαφέρει από τον Αλ Καπόνε, ή από τους Ναζί της Νυρεμβέργης. Ούτε από τους Σάκο και Βαντσέτι, ή τους Ρόζενμπεργκ, που εκτελέστηκαν ως αναρχικοί οι μεν και ως πράκτορες των Σοβιετικών οι δε. Δεν διαφέρει ούτε από τον Ο. Τζέι Σίμπσον ή τον Μάικλ Τζάκσον, δύο διάσημους αστέρες, ο ένας του αμερικάνικου ποδοσφαίρου και ο άλλος που όλοι γνωρίζαμε, οι οποίοι κάθισαν στο εδώλιο και παρ’ ότι φορτωμένοι με συντριπτικά σε βάρος τους στοιχεία, ο πρώτος για το φόνο της γυναίκας και του εραστή της και για παιδεραστία ο δεύτερος, αθωώθηκαν χάρη σε πανστρατιές ακριβοπληρωμένων δικηγόρων.
Δεν διαφέρει, βεβαίως, ούτε από τον Ρίτσαρντ Νίξον, ακόμη κι αν εκείνος η γλύτωσε χάρη στη «χάρη» που του έδωσε ο αντιπρόεδρος και διάδοχός του στην προεδρία των Η.Π.Α. και, μάλιστα, χωρίς να του πάρουν τη γραβάτα και τα ξυραφάκια. Και, φυσικά, δεν διαφέρει από το οποιαδήποτε «μαύρο», «κίτρινο», «λευκό» ή … «εμπριμέ» άτομο που πιάστηκε για παραβάσεις του μισού ποινικού κώδικα σε κάποια υποβαθμισμένη γειτονιά μιας μεγαλούπολης…
Στην Αμερική ο κατηγορούμενος είναι εν δυνάμει ένοχος μέχρι να αποδείξει την αθωότητά του. Μπορεί να μας φαίνεται περίεργο, ίσως και «πρωτόγονο» στην Ευρώπη του 21^ου αιώνα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι πριν μερικές δεκαετίες, τόσο στην Αγγλία όσο και τη Γαλλία, λίγο πολύ ίσχυαν οι ίδιες αρχές δικαίου.
Όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα της Αμερικής και ακόμη κι αν μας ξενίζει, για τα άτομα που έχουν γεννηθεί και συνθέτουν την κοινωνία της, αυτοί είναι οι κανόνες που εγγυώνται το «αμερικάνικο» όνειρό τους.
Ένα όνειρο στο οποίο, όπως αρέσκονται κι οι ίδιοι να λένε, αν έχεις καλούς δικηγόρους μπορείς να δολοφονήσεις τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, ακόμη και τον πρόεδρο της χώρας και στο τέλος, να τη γλυτώσεις.
Δεν θα την γλυτώσεις, όμως ποτέ αν επιχειρήσεις ή κλέψεις την εφορία, ή αν προσπαθήσεις και, πολύ περισσότερο, αν καταφέρεις να βιάσεις, μια καθαρίστρια…
Εκτός ίσως, αν και πάλι, έχεις καλούς (και ακριβούς) δικηγόρους – οπότε τίποτα δεν αποκλείεται…
Πηγή aixmi.gr