Είμαι ένας τυχερός άνθρωπος. Γεννήθηκα τη δεκαετία του 1960. Τότε, οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι «μεγάλοι» μας μάθαιναν πως ο σεβασμός είναι ύψιστη πανανθρώπινη αξία.
 Να βοηθάμε τους φτωχούς. Να αγαπάμε τα ζώα. Να προσέχουμε το περιβάλλον. Να δίνουμε τη θέση μας στο λεωφορείο στους ηλικιωμένους, στους ανάπηρους, στις εγκύους. Το ίδιο και στις «ουρές». Φαίνεται πως αυτό το «μάθημα», ορισμένοι από τους λίγο μεγαλύτερους από εμένα, και σίγουρα οι περισσότεροι από τους μικρότερους, δυστυχώς δεν το διδάχθηκαν ή δεν το έμαθαν.

Πριν από λίγες ημέρες πήγα στην τράπεζα να εισπράξω -με πολύ μεγάλη λαχτάρα και ικανοποίηση ομολογώ -το «αστρονομικό» ποσό των 32 ευρώ που μου επέτρεψε η εφορία. Ξέρετε, είμαι από τα εκατομμύρια των κορόιδων ελλήνων μισθωτών που δεν μπορούν (εγώ και να μπορούσα δεν θα το έκανα, αν θέλετε με πιστεύετε) να κλέψουν, να κοροιδέψουν, να παραπλανήσουν την εφορία. Τόσα παίρνω, όσα φαίνεται στο εκκαθαριστικό του λογιστηρίου, τόσα δηλώνω και -με βάση αυτά- το κράτος με φορολογεί. Να μην ξεφύγουμε, όμως, από το θέμα. Περιμένοντας στην «ουρά», βλέπω να μπαίνει στην τράπεζα μία γριούλα, η οποία μπορεί να ήταν και 90 ετών. Αδύνατη, με χέρια που έτρεμαν, κρατώντας το μπαστουνάκι της. Στήθηκε με αξιοπρέπεια πίσω μου.

Μπροστά μας ήταν περίπου δέκα άνθρωποι. Όλοι την είδαν όταν μπήκε. Όλοι ήταν υγιείς από 30 έως 60 ετών. Δεν πήγε η ψυχή μου να μην της παραχωρήσω τη θέση μου. Όμως, ήταν άλλοι δέκα μπροστά. Εκανα υπομονή δύο λεπτά που, για τη γριούλα, ήταν δύο ημέρες. Δεν μου άρεσε που «έκανα σκηνή». Ντράπηκα βαθιά. Όμως, το βράδυ που γύρισα σπίτι μου κοιμήθηκα ήσυχος. Με τη γλυκιά σκέψη ότι «αυτός ο τρελός, που μάλωσε λεκτικά στην τράπεζα με δέκα άθλιους τύπους οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν (!) όταν αρχικά τους ζήτησε ευγενικά να αφήσουν την ηλικιωμένη να περάσει πρώτη, τα κατάφερε».

Βέβαια, η ιστορία δεν έχει happy end. Γιατί η γριούλα που, όπως είπε στον ταμία ήταν συνταξιούχος χηρείας του ΝΑΤ και έπαιρνε 390 ευρώ για να ζήσει, θα ξαναζούσε τον ίδιο Γολγοθά και το επόμενο πρωί. Γιατί η κρατική ελεημοσύνη που έπαιρνε δεν είχε μπεί στο λογαριασμό. Στο κουρασμένο μυαλό της πιθανόν μπέρδεψε την ημερομηνία. Ή μήπως η λαχτάρα, η ανάγκη να πάρει λίγα ευρώ για να ζήσει, την οδήγησε στην τράπεζα με την ελπίδα να έχει γίνει το «θαύμα» μία ημέρα πριν;

Αν διαβάζει αυτό το κείμενο, κάποιος από τους βουλευτές που παίρνουν χρυσές συντάξεις με δύο θητείες (ή κάνω λάθος;) κι έχει ίχνος ντροπής ας μου απαντήσει. Μάλλον όχι σε εμένα.  Ας απαντήσει στη γριούλα των 390 ευρώ. Και πριν μου απαντήσεις αγαπητέ βουλευτή, κλείσε τα μάτια για δέκα δευτερόλεπτα και σκέψου ότι με περίπου 6 χρόνια δουλειάς (ποτέ δεν εξαντλούνται οι θητείες στην Ελλάδα) θα πάρεις 3.000 ευρώ σύνταξη ή και παραπάνω. Δεν είναι πολύ άδικο;

Αιχμη