Γιαννακοχωρίτης

Ποια είναι η στρατηγική του Κόμματος του Μνημονίου, από τη διαπλοκή και την κυβέρνηση μέχρι τους ξένους; Μία και μοναδική: 

να σπάσουν την ραχοκοκαλιά των εργαζομένων, πολιτικά και ηθικά, και να οδηγήσουν την χώρα σε μια βαθιά εσωτερική υποτίμηση.

 Να γίνει η Ελλάδα πιο φτωχή και ταυτόχρονα πιο φτηνή χώρα για τους έχοντες και κατέχοντες.

 Δηλαδή, να συνεχίσει η εσωτερική υποτίμησή της. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Σημαίνει να περιορίζονται τα εισοδήματα των μισθωτών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών, ενώ, ανάλογα, να φτηνύνουν οι ιδιοκτησίες τους.

Αρχικά κτυπήθηκαν τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, όπως είναι οι συλλογικές συμβάσεις. 

Κατόπιν μειώθηκαν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα και κουρεύτηκαν εκείνοι στο δημόσιο. 

 Επίσης το κράτος απαλλάχτηκε με δικές του αποφάσεις, σε συνεργασία με την τρόικα, από δεσμεύσεις έναντι των συνταξιούχων. Οσο κλαίγεται το ελληνικό δημόσιο έναντι των ξένων δανειστών ότι δεν θα χάσουν ούτε ένα σεντς, τόσο κυνικό αποδεικνύεται έναντι των δανεικών που έχει πάρει για συντάξεις και το εφάπαξ.

Η συνολική πρόθεση της κυβέρνησης και της τρόικας είναι να μειωθεί το εισόδημα από μισθούς και συντάξεις σε λιγότερο από το σημερινό 50%. Θα έλεγα στο 50%, αλλά στους αρχικούς σχεδιασμούς έχει προστεθεί η ανικανότητα των κυβερνόντων να κάνουν αυτά που είχαν αρχικά συμφωνήσει με την διαπλοκή και κατά προέκταση των ξένο παράγοντα. 

Αυτός είναι ο λόγος που με κάνει να αναμένω η εσωτερική υποτίμηση να ξεπεράσει το 50%. Η χαμηλή πληρωμή της μισθωτής εργασίας σημαίνει κατάργηση ιστορικών κατακτήσεων της. 

Εύκολη πρόσβαση για το ξένο κεφάλαιο σε εργατικά χέρια με σχετικά καλύτερη μόρφωση από ότι στον τρίτο κόσμο και γεωγραφικά πλησιέστερα στις χώρες-κέντρα που προωθούν αυτή την πολιτική.

Στη δεύτερη φάση της υποτίμησης, έχει προστεθεί η «αποφασιστική» μείωση της αξίας της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας. 

Η επίθεση άρχισε με τους πολλαπλούς φόρους επί της κατοικίας καθώς και το «τέλος της ιδιοκτησίας». 

Σε λίγο καιρό, οι φόροι πάνω στην κατοικία θα υπερβαίνουν το νοίκι που θα πλήρωνε κάποιος αν έμενε σε διαμέρισμα / σπίτι τρίτου. 

Επίσης, η μείωση της αξίας της ιδιοκτησίας του, έχει ως επίπτωση να αλλάζει ο λόγος ανάμεσα σε αυτήν και την εξυπηρέτηση του στεγαστικού δανείου με την οποία αγοράστηκε.

 Ας μην ξεχνάμε ότι η μεγάλη φούσκα ακινήτων που έσκασε στις ΗΠΑ οφείλεται ακριβώς σε αυτές τις δύο μετακινήσεις. 

Όταν, δηλαδή, η δόση δανείου είναι μεγαλύτερη από το τυχόν νοίκι που θα πλήρωνε κανείς καθώς και το υπόλοιπο του προς αποπληρωμή δανείου είναι μεγαλύτερο της αξίας του σπιτιού, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην παρατήσει κανείς σπίτι και δάνειο.

 Ασφαλώς αυτό δεν γίνεται έτσι απλά, διότι υπάρχουν πολλοί οικονομικοί και συναισθηματικοί δεσμοί με την μικρή και μεσαία ιδιοκτησία, καθώς και νομικοί δεσμοί έναντι των δανειστών. 

Οι τελευταίοι έχουν εξασφαλίζει στην Ελλάδα ιδιαίτερα σκληρούς όρους σε βάρος των δανειζόμενων.

Η εσωτερική υποτίμηση / απαξίωση της αξίας της εργασίας και ιδιοκτησίας όσων είναι μισθωτοί , συνταξιούχοι και μικρομεσαίοι, συμβαδίζει με την απαξίωση της ίδιας της χώρας.

 Των μετοχών των δημόσιων (αλλά και πολλών ιδιωτικών) εταιρειών καθώς και του ορυκτού πλούτου. Με αυτή την υποτίμηση είναι σε θέση τμήματα της λαμογιάς / διαπλοκής καθώς και μεγάλοι υπερεθνικοί κολοσσοί να αγοράσουν φτηνά τις πηγές πρώτων υλών που δεν διαθέτουν καθώς και σημαντικά δίκτυα. Κατόπιν να κερδίσουν από τις υπεραξίες που θα δημιουργηθούν, με την αξιοποίησή τους στις διεθνείς αγορές σε τιμές διεθνείς και όχι εσωτερικής υποτίμησης, ενώ να διασφαλίσουν και την άμεση αξιοποίηση των πρώτων υλών που θα ελέγχουν. 

Σε αυτό τους βοηθά και το γεγονός ότι ο Νέος Ραγιαδισμός τους μπάζει στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους ως ελεγκτές και γνώστες κάθε λεπτομέρειάς του!