α. να την οργανώσει σε ένα σύγχρονο κράτος
β. να την κάνει “παράδεισο της πατάτας”.
Σχεδόν διακόσια χρόνια μετά, δεν υπάρχει Έλληνας επί της γης που... να αμφιβάλει ότι το πρώτο έμεινε απλώς ανεκπλήρωτος πόθος του Κυβερνήτη.
Δε συνέβη όμως το ίδιο με την πατάτα. Η ιστορία στάθηκε ιδιαίτερα απλόχερη μαζί της, όταν την ίδια στιγμή σε θέματα οργάνωσης και διοίκησης του κράτους ήτανε μίζερη και τσουρούτικη. Γιαχνί πρωθυπουργοί και υποσχέσεις του πουρέ, έβραζαν όλοι και όλα στο ίδιο καζάνι.
Και να που η πατάτα, το 2012, έρχεται ξανά στο προσκήνιο ως μια νέα αντίληψη και στάση ζωής σε ένα “υπερσύγχρονο” μνημονιακό κράτος.
Και να που μια συλλογικότητα της Κατερίνης προσπαθεί να... αποκαταστήσει τον εμβληματικό ρόλο της.
Οι Κυριακές στην Κατερίνη φεύγουν μαζί με τη βροχή. Και μαζί με τη βροχή φεύγουν και οι μεσάζοντες και οι κερδοσκόποι και οι κάθε λογής έμποροι του κερατά. Ωστόσο, οι τραπεζίτες που μας πούλησαν και μας εξαγόρασαν για να μας πουλήσουν και να μας εξαγοράσουν εκ νέου, μένουν.
Για ένα πράγμα είμαι πια σίγουρος: Αν ο Καποδίστριας είχε ανακαλύψει το ίντερνετ και το Νευροκόπι, θα έκανε ένα ωραιότατο και εύχρηστο e – shop με πατατούλες. Με είκοσι δύο λεπτά παρακαλώ το κιλό και όχι με εβδομήντα και ογδόντα λεπτά που αγοράζεις από το σούπερ μάρκετ τις πατάτες Αιγύπτου.
Εμπρός λοιπόν για την “αιγυπτιακή επανάσταση” των συλλογικοτήτων. Η Ελλάδα αλλάζει.
Τα μόνα που δεν αλλάζουν είναι η πολυμηχανία του Οδυσσέα που κουβαλάμε και οι συντροφιές που φτιάχνουμε από το τίποτα.
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια