Γιαννακοχωρίτης

Οι παλιοί συμμαθητές μας δεν είναι μόνο τα παιδιά που πηγαίναμε μαζί στην ίδια τάξη. Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι όλα τα πρόσωπα που αγαπήσαμε. Τότε που ήμαστε παιδιά, έφηβοι, νέοι.



 Οι παλιοί συμμαθητές μας δεν είναι μόνο πρόσωπα. Είναι και δρόμοι και πάρκα και καφετέριες και κοπάνες. Είναι μακρινές, μα τόσο κοντινές αναμνήσεις, πλατωνικοί έρωτες και αγνές φιλίες. Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι κομμάτια του εαυτού μας, ο συνδετικός μας κρίκος με το χτες.
Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι τα κλειστά συρτάρια μας. Τα συρτάρια των παιδικών μας χρόνων. Τα’ αγαπώ πολύ αυτά τα κλεισμένα συρτάρια. Τ’ ανοίγω καμιά φορά, σιγά-σιγά, με προσοχή με τρυφερότητα, μην τυχόν και φτερουγίσει και πετάξει από μέσα και χαθεί εκείνο το χρυσό χελιδόνι της νιότης μου, που η καρδιά του χτυπάει με την καρδιά μου και μου αφηγείται ταξίδια και περιπέτειες.
Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι ο καθρέφτης όπου καθρεφτίζεται νοσταλγικά ο παιδικός αγνός εαυτός μας. Καθένας τους είναι ο δικός μας άνθρωπος, κι ας έχουμε χρόνια να τον δούμε, κι ας χάθηκαν στο διάβα οι δρόμοι μας.
Αφιερωμένο στον Μάκη, στον Τάκη, στην Τασούλα, στον Σταύρο, στην Ελένη, στον Κυριάκο, στον Λάμπρο, στον Κώστα και στ’ άλλα παιδιά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΣΤΕΛΙΔΗΣ



http://kopanos-imathias.blogspot.com/2012/03/blog-post_21.html