Έλλειμμα ηγεσίας…
Είναι προφανές ότι, η Ελλάδα δεν χρειάζεται κανέναν άλλο “επαίτη”, αλλά επειγόντως έναν ηγέτη – κάποιον ο οποίος να έχει την ικανότητα,
αφενός μεν να οικοδομήσει ένα λειτουργικό Κράτος Δικαίου με μηδενική διαφθορά, αφετέρου να την οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση και στο μέλλον που της αξίζει, μέσα από το... μονόδρομο της ανάπτυξης.
Είναι επίσης προφανές ότι η Ελλάδα, πλούσια δυστυχώς σε πολιτικούς “επαίτες”, δεν διαθέτει σήμερα κανέναν υπερήφανο ηγέτη – κάτι που έχουν συνειδητοποιήσει όλοι οι Έλληνες, αφού γνωρίζουν ότι, κανένας δεν έχει την τόλμη ή/και την αρετή να τους πει με ανιδιοτέλεια την αλήθεια (χαράζοντας ταυτόχρονα μία ρεαλιστική πολιτική, όσο επώδυνη και αν είναι, αρκεί να μην εξαρτάται από κανέναν άλλο, αλλά από τους ίδιους τους Έλληνες).
Περαιτέρω όλοι γνωρίζουν ότι, δεν μπορεί να θεωρείται ως επιτυχημένη η πολιτική του εθνικού εξευτελισμού, της αναξιοπιστίας και της “επαιτείας”, η οποία στηρίζεται στη βάναυση αύξηση των φόρων, στην κατάλυση της ατομικής ιδιοκτησίας (χαράτσια), στη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και στις συνεχείς μειώσεις των μισθών – ακόμη και αν κάτι τέτοιο θα εξασφάλιζε την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ ή/και τις επόμενες δόσεις του σκόπιμα εξαρτημένου από τους τοκογλύφους ελληνικού δημοσίου.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, εάν στις μειώσεις των μισθών προσθέσουμε τις αυξήσεις των φόρων και τις λοιπές επιβαρύνσεις, ο περιορισμός των εισοδημάτων των Ελλήνων ξεπερνάει το 60%, σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν – ένα στην κυριολεξία εγκληματικό ποσοστό, το οποίο καμία κυβέρνηση στον κόσμο (όσο δειλή και αν ήταν), δεν έχει αποδεχθεί μέχρι σήμερα να επιβάλλει στους Πολίτες της, για να αποφύγει τη σύγκρουση με τους δανειστές ή/και με τους εχθρούς της χώρας της.
Συνεχίζοντας, δεν μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως επιτυχημένη μία πολιτική, η οποία οικοδομείται επάνω στα σαθρά θεμέλια μίας κενής προτάσεων διαμαρτυρίας, στα μεγάλα λόγια και στις “κινητοποιήσεις των δρόμων” – κατά τη συνταγή της αντιπολίτευσης. Πόσο μάλλον όταν υποστηρίζει την άρνηση πληρωμής των νόμιμων χρεών της χώρας μας, τα οποία οφείλουν και πρέπει να πληρωθούν με κάθε θυσία.
Από την πλευρά τώρα των Πολιτών, είναι μάλλον ανόητο να απαιτούνται εγγυήσεις, για την περίπτωση που θα αποφασιζόταν μία εθνικά ανεξάρτητη, μη δουλική πολιτική, από έναν υπερήφανο, επαρκή και ικανό ηγέτη – εγγυήσεις όπως για παράδειγμα η εξασφάλιση των αποταμιεύσεων, των μισθών, των συντάξεων κλπ.
Θα ήταν σαν να πήγαιναν οι στρατιώτες στο μέτωπο του πολέμου, για να υπερασπίσουν τα σύνορα της πατρίδας τους, μόνο υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα πέθαινε κανένας από τα πυρά του εχθρού – κάτι που θα ήταν μάλλον απίθανο να συμβεί, ακόμη και αν το κράτος τους υπερτερούσε συντριπτικά σε πολεμική ισχύ.
Συμπερασματικά λοιπόν η πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα μας οδηγείται στο ικρίωμα (παράδειγμα προς αποφυγή για όλους τους υπόλοιπους, αντίστοιχο με την κάποτε σταύρωση των “αντιφρονούντων” στις πύλες των πόλεων), στο οποίο θα φτάσει πιθανότατα αμέσως μετά τις αμερικανικές εκλογές – δυστυχώς με την ανοχή τόσο των πολιτικών δυνάμεων, όσο και της πλειοψηφίας των Πολιτών της.
Στα πλαίσια αυτά, αφού εκποιηθεί η δημόσια περιουσία σε τιμές ευκαιρίας και λεηλατηθεί η ιδιωτική, έναντι των κενών υποσχέσεων των δανειστών μας, η πατρίδα μας θα πεταχτεί στα σκουπίδια σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα – ενώ πιθανότατα τότε και μόνο τότε, όταν θα είναι πολύ αργά δηλαδή, θα αντιδράσουν οι εξαθλιωμένες από τους φόρους και τις λοιπές εισοδηματικές ή άλλες επιδρομές “λαϊκές μάζες” (όπως συνήθως συμβαίνει και μας διδάσκει η Ιστορία).
Ευχόμενοι φυσικά να κάνουμε λάθος με τις σκέψεις και τις εκτιμήσεις μας θεωρούμε σωστό να συμπληρώσουμε ότι, η πολιτική των υποκλίσεων και της υποτέλειας δεν απέδωσε ιστορικά ποτέ τους καρπούς, τους οποίους ανέκαθεν υποσχόταν – πόσο μάλλον όταν εφαρμόζεται απέναντι στην (ξανά πρωσική σήμερα) Γερμανία η οποία, καλώς ή κακώς, τη σιχαίνεται και την τιμωρεί αυστηρότατα, χωρίς ποτέ να την επιβραβεύει.
Γράφει ο Β.Βιλιάρδος
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια