Γιαννακοχωρίτης

Η Ανδριανή και ο Ιάσονας είναι ένα από τα (πολλά) ζευγάρια που, σήμερα, κατακλύζουν τα δημαρχεία για να ενώσουν τις ζωές τους ...

 τη μέρα που γιορτάζει ο έρωτας και ο ρομαντισμός! 

Κλισέ, θα σκεφτείτε, κι όμως όταν αυτό το ζευγάρι αποφάσισε να παντρευτεί στις 14 Φεβρουαρίου δεν ήταν από ρομαντισμό (αν και δε μου το βγάζετε από το μυαλό ότι κάπου στο βάθος κρύβεται κι αυτός) αλλά από ... ανάγκη! 

Βλέπετε στο γάμο αυτό παρούσα ήθελε να είναι οπωσδήποτε ... η κόρη της νύφης, η οποία την επόμενη ακριβώς ημέρα "πετάει" για το εξωτερικό.

Εκείνη στα 57 της χρόνια κι εκείνος στα 64 του... Έχοντας και οι δύο κάνει οικογένεια και παιδιά, μετά από χρόνια βρέθηκαν μόνοι και η μοίρα (;) τους έφερε κοντά. 

"Γιατί γάμο;" τη ρωτάω και μου απαντάει, με εφηβική συστολή: "Τα χρόνια περνάνε. Δε θέλω να γεράσω μόνη. Βρήκα έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορώ να μοιραστώ όμορφες στιγμές, να πάμε μια βόλτα μαζί, να πιούμε ένα καφέ, να περπατήσουμε, να με νοιάζεται και να τον νοιάζομαι..." Αλήθεια, θέλει περισσότερα κανείς;

Μετά από σχεδόν 20 χρόνια "μόνη στο σπίτι", με τα παιδιά της να έχουν αφήσει τη "φωλιά", στο μυαλό της Ανδριανής άρχισε να στριφογυρίζει το ενδεχόμενο ενός συντρόφου. Την ίδια στιγμή, ο Ιάσονας, σε μία άλλη πόλη, ζούσε κι εκείνος μόνος πια. Έχοντας επιδιώξει, ανεπιτυχώς, στο παρελθόν να ξαναφτιάξει τη ζωή του το είχε πάρει πια απόφαση ... "θα γεράσω μόνος μου" έλεγε στον εαυτό του, προσπαθώντας να το "χωνέψει".

Άγνωσται, όμως, αι βουλαί ... Όταν στην Ανδριανή προτάθηκε να της "γνωρίσουν έναν κύριο", κατά το παλιό (και σίγουρο) προξενιό, εκείνη είπε, διστακτικά, το "ναι". Διστακτικά γιατί, όσο συνηθίζει κανείς τη μοναξιά του, τόσο πιο δύσκολα την αποχωρίζεται Η πρώτη επαφή ήταν τυλιγμένη με ένα πέπλο μυστηρίου, καθώς τόσο η Ανδριανή όσο και ο Ιάσονας άκουγαν μόνο, ο ένας τη φωνή του άλλου! Για περίπου 1,5 μήνα επικοινωνούσαν μόνο τηλεφωνικά, διαπιστώνοντας τελικά ότι "τα χνώτα τους ταιριάζουν". Όταν ήρθε η ώρα της συνάντησης, ο Ιάσονας είδε από μακριά την Ανδριανή να πλησιάζει, και ... "αμέσως ήξερε!"

Τα πράγματα πήραν το δρόμο τους γρήγορα. Έχοντας ξεπεράσει την πρώτη κρίση της μέσης ηλικίας μεταξύ 40 και 50 ετών, έχοντας καθησυχάσει τα ερωτήματα "τί έκανα και τί δεν έκανα στη ζωή μου" κυριαρχεί πια ο προβληματισμός "τι κάνω από εδώ και πέρα;". Άλλωστε έχοντας περάσει το μισό αιώνα ζωής, δεν πειραματίζεσαι με τις σχέσεις. Πολύ γρήγορα καταλαβαίνεις αν υπάρχει μέλλον. Οι δύο οικογένειες γνωρίστηκαν - ευτυχώς χωρίς αντιρρήσεις και παρατράγουδα, που συχνά υπάρχουν σε αυτές τις περιπτώσεις - και φθάνουμε στο "σήμερα" και τον πολιτικό γάμο.

"Μα γιατί γάμο;" - επιμένω εγώ. "Γιατί δεν επιλέξατε να είστε μαζί, χωρίς να παντρευτείτε;" ξαναρωτάω. Το κάνουν άλλωστε πολλά ζευγάρια, μεγαλύτερης ηλικίας, που επιλέγουν να συμβιώνουν, χωρίς ποτέ να επισημοποιήσουν τη σχέση. "Ήταν τα παιδιά σου ο λόγος;" ρωτάω ξανά. "Τα παιδιά μου δε θα είχαν αντίρρηση με ότι κι αν επέλεγα να κάνω. Ξέρω ότι αυτό που τα ενδιαφέρει είναι να είμαι καλά κι ευτυχισμένη. Εγώ όμως ... είμαι της "παλιάς σχολής"..." λέει, χαμογελώντας η Ανδριανή, που σαν άγουρη 18χρονη δεν μπορεί να διανοηθεί ότι στο σπίτι θα μπει άνδρας που δε θα είναι σύζυγος! Στη συζήτηση παρεμβαίνει η μία εκ των κουμπάρων (η φιλελεύθερη)! Κάτι μουρμουρίζει περί συντηρητισμού και συνεχίζει να τσιμπολογάει τις πατάτες που έχει μπροστά της.

Μεταξύ συζήτησης και πειραγμάτων, στην ολοφάνερη χαρά και τον ενθουσιασμό για το γάμο, που και που, παρεμβάλλεται ένα γκρίζο "αλλά"... "Γιατί να μη σας πετάξουμε ρύζι; Επειδή είναι πολιτικός ο γάμος;" - την πειράζω, κι εκείνη τρομοκρατείται! "Όχι, όχι! Μεγάλοι άνθρωποι θα γίνουμε θέαμα!" απαντάει. Για τον ίδιο λόγο δε θέλει να φορέσει λευκό φόρεμα και θα αρκεστεί σε κάτι που δε θα "φωνάζει" ... νύφη, για αυτό και δε θεωρεί σκόπιμο να κρατάει ένα μπουκέτο λουλούδια.

Το ρύζι δε θα το γλιτώσουν (με φειδώ και διακριτικά, φυσικά, όπως έχουν ζητήσει), ξεπερνώντας όμως κάθε ταμπού που στερεί από πολλούς ανθρώπους το δικαίωμα της συντροφιάς ... λόγω ηλικίας, έχουν γλιτώσει να ζουν με συντροφιά ... αναμνήσεις. Από σήμερα ξεκινούν να φτιάχνουν νέες αναμνήσεις, ξεκινά η νέα τους ζωή, που δε θα σκιαστεί από κανένα ... νούμερο στην ταυτότητα.

Δεν ξέρω αν η Ανδριανή και ο Ιάσονας υμνούν το Θεό Έρωτα με το γάμο τους στις 14 Φεβρουαρίου, αλλά σίγουρα πρέπει να ευχαριστήσουν αυτή την ανώτερη δύναμη για το ότι σήμερα κρατάει ο ένας το χέρι του άλλου...