.jpg)
Ο πρόεδρος της
Γαλλίας Ολάντ πήρε μια μικρή ανάσα στην κατάρρευση της δημοτικότητάς του χάρη
στην προέλαση των γαλλικών δυνάμεων στο Μαλί, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Ραχόι
δέχεται τη χαριστική βολή από το σκάνδαλο του μαύρου χρήματος με φόντο το
στρατηγικό του βραχυκύκλωμα απέναντι στη δημοσιονομική κρίση της χώρας του, ενώ
στην Ιταλία ο Μπερλουσκόνι ενισχύει τη θέση του με το πολιτικό μέλλον του Μόντι
να είναι αβέβαιο.
Η εικόνα στον
Νότο της Ευρωζώνης αλλά και στη Γαλλία είναι αποκαρδιωτική: Στη Γαλλία και στην
Ισπανία κάηκαν μέσα σε διάστημα ολίγον μηνών η διαχειριστική κυβερνητική
αξιοπιστία τόσο της Κεντρο-αριστεράς όσο και της Κεντροδεξιάς - Δεξιάς, στην
Ιταλία διαλύθηκε ο μύθος του υπεράνω κομμάτων τεχνοκράτη που δίνει τη λύση που
δεν μπορούν να δώσουν οι πολιτικοί, με την πολιτική νεκρανάσταση του
Μπερλουσκόνι να αναδεικνύεται σε αστάθμητο παράγοντα.
Πρόκειται για
καταλυτικές ανατροπές του πολιτικού σκηνικού, που δεν πρόκειται να εκλείψουν
ακόμη και όταν επέλθει η -μη ορατή σήμερα πάντως- επιστροφή στην ανάπτυξη, με
την πολιτική - κυβερνητική αστάθεια να σκιάζει το μεγαλύτερο τμήμα της
Ευρωζώνης για άγνωστο χρονικό διάστημα.
Ως μεγάλος
κερδισμένος από την παραπάνω ανατροπή προβάλλει η Λαϊκή Δεξιά-Ακροδεξιά σε
κυρίαρχο βαθμό:
Στη Γαλλία, ο
στρατιωτικός θρίαμβος στο Τιμπουκτού θα είναι βραχύβιος και σε καμιά περίπτωση
δεν μπορεί να αποδυναμώσει την πεποίθηση των ψηφοφόρων ότι ο Ολάντ συνεχίζει
στη γραμμή που χάραξε ο Σαρκοζί, με βασικά χαρακτηριστικά τις δημοσιονομικές
περικοπές, αλλά και την αποδοχή της πρωτοκαθεδρίας της Γερμανίας στην Ευρωζώνη.
Στην Ιταλία
βρισκόμαστε όχι απλά και μόνο μπροστά στο φαινόμενο της πολιτικής νεκρανάστασης
του Καβαλιέρε, αλλά και της μετάλλαξής του σε φορέα της πρώτης ανοικτής
πρότασης για εγκατάλειψη της Ευρωζώνης από πρώην πρωθυπουργό και κόμμα
εξουσίας.
Στην Ισπανία,
ύστερα από την απαξίωση των Σοσιαλιστών και του Λαϊκού Κόμματος μέσα σε ένα
χρόνο, η πιο πιθανή εκδοχή είναι μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, η οποία θα είναι
θαύμα αν θα έχει την ανθεκτικότητα και τη διάρκεια της κυβέρνησης Μόντι.
Στον Νότο της
Ευρωζώνης και στη Γαλλία υπάρχουν όλες οι πρόσφορες συνθήκες να αναπτυχθεί ο
εθνικός απομονωτισμός-ευρωσκεπτικισμός με ποσοστά και δυναμική ισχυρότερα από
τα αντίστοιχα πολιτικά ρεύματα που καταγράφηκαν τα τελευταία χρόνια σε χώρες
όπως η Ολλανδία και η Φινλανδία.
Η πολιτική
αποσταθεροποίηση στο επίπεδο κρατών-μελών καθιστά δύσκολη, αν όχι αδύνατη, τη
συνολική λύση στην Ευρωζώνη μέσω δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης, που
συνεπάγονται δραστική εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας.
Αν το 2005 απορρίφθηκε
στη Γαλλία το σχέδιο της Συνταγματικής Συνθήκης λόγω του φόβου μιας
ανεξέλεγκτης φιλελευθεροποίησης, με συμβολικό τότε φόβητρο τον «Πολωνό
υδραυλικό», με τα σημερινά δεδομένα κάθε θεσμικό βήμα ενίσχυσης της ευρωπαϊκής
ολοκλήρωσης θα εκληφθεί από την κοινή γνώμη ως μόνιμος εγκλωβισμός στο
γερμανικό μοντέλο δημοσιονομικής περιστολής, που όχι μόνον πλήττει κοινωνικά
κεκτημένα αλλά απονομιμοποιεί την εναλλαγή στην εξουσία ως αλλαγή φρουράς
προσώπων άνευ προγραμματικής διαφοράς.
Μέρα με τη μέρα ο
Νότος της Ευρωζώνης προβάλλει να χάνει το διπλό ευρωπαϊκό στοίχημα των
περασμένων δεκαετιών: τη στερέωση της ευημερίας-σύγκλισης με τον Βορρά αλλά και
τη στερέωση και τη διεύρυνση της δημοκρατίας.
Μια πορεία που
θυμίζει την παρακμή του Νότου της Ιταλίας ύστερα από τη συγκρότηση Ενιαίου
Βασιλείου λίγο μετά τα μέσα του 19ου αιώνα...
Φυγή στο Τιμπουκτού
Στη Γαλλία, ο
στρατιωτικός θρίαμβος στο Τιμπουκτού θα είναι βραχύβιος και σε καμιά περίπτωση
δεν μπορεί να αποδυναμώσει την πεποίθηση των ψηφοφόρων ότι ο Ολάντ συνεχίζει
στη γραμμή που χάραξε ο Σαρκοζί, με βασικά χαρακτηριστικά τις δημοσιονομικές
περικοπές αλλά και την αποδοχή της πρωτοκαθεδρίας της Γερμανίας στην Ευρωζώνη.
Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια