Γιαννακοχωρίτης

ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ, φυσικά, στενά ελληνογερμανική διένεξη η ανταλλαγή δηλώσεων που ξεκίνησε από τις προχθεσινές επισημάνσεις του Ελληνα πρωθυπουργού για τις γερμανικές θέσεις έναντι των ευρωπαϊκών κρατών που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα.
Απλώς ο Γ. Παπανδρέου έθεσε, υπό την ιδιότητά του ως προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ένα ζήτημα που μοιραία θ’ αποτελέσει στη Διάσκεψη Κορυφής του Δεκεμβρίου το βασικό θέμα συζήτησης, αφού από τη έκβασή του θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό αν τα επόμενα χρόνια η Ευρωπαϊκή Ενωση θα έχει τη μορφή που σήμερα ξέρουμε.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η πρώτη φορά που οι συντηρητικές πολιτικές, που υπακούν αποκλειστικά και μόνο σε αριθμούς και δείκτες, συγκρούονται στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τις πολιτικές εκείνες που αρνούνται να ξεχάσουν ότι όλοι αυτοί οι αριθμοί και οι δείκτες επηρεάζουν ή και καθορίζουν τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών σε 27 χώρες. Και σίγουρα δεν θα είναι και η τελευταία μέχρι να βρει, αν βρει, η Ευρώπη έναν κοινό για όλους τους λαούς της δρόμο.

Η ΤΩΡΙΝΗ, όμως, σύγκρουση έχει την ιδιαιτερότητα να εκδηλώνεται σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όπου τα προβλήματα ακόμη και μιας μικρής οικονομίας, όπως η ιρλανδική, η πορτογαλική ή και η ελληνική είναι δυνατόν να προκαλέσουν καταστροφικές παρενέργειες. Αδιάψευστη απόδειξη υπήρξε η παρέμβαση του προέδρου Ομπάμα τον περασμένο Μάιο όταν, και πάλι, η Μέρκελ εμφανιζόταν αδιάλλακτη στη δημιουργία του μηχανισμού στήριξης για τη χώρα μας.

ΑΝ ΚΑΙ ποιες παρεμβάσεις θα εκδηλωθούν αυτή τη φορά είναι κάτι που θα το διαπιστώσουμε μέσα στις επόμενες μέρες και εβδομάδες. Αλλά ότι θα εκδηλωθούν είναι βέβαιο. Γιατί εκεί που σφάλλει, και σφάλλει σε τραγικό βαθμό, η Γερμανίδα καγκελάριος είναι στην εκτίμηση ότι είναι δυνατόν να επιβάλει στους ευρωπαϊκούς λαούς τη βούλησή της μόνο και μόνο επειδή είναι ισχυρή. Με τη συνεργασία και την αλληλεγγύη επιτυγχάνονται περισσότερα. Αυτά είναι διδάγματα που η Γερμανία έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον.