Γιαννακοχωρίτης

> διαβάστε λίγο το ποίημα του Γεωργίου Σουρρή γύρω στο 1890.
> Ἀνθολογία τῆς Οἰκονομία
> συλλεγέντα καὶ ἀναρτηθέντα ἐπὶ τῇ πανηγυρικῇ ἐλεύσει τοῦ ΔΝΤ
> d
> Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
> σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
> ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
> καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,
> νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
> ταμεῖο δίχως χρήματα
> καὶ δόξης τόσα μνήματα;
> Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
> καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
> κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
> τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;
> * * *
> Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,
> κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,
> ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ
> ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.
> * * *
> Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν
> ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
> οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν
> δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
> * * *
> Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,
> συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.
> * * *
> Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους!
> σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.
> * * *
> Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,
> σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!
> * * *
> Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,
> πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη...
> αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,
> δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.
> * * *
> Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο,
> ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο.
> Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
> λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
> Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι,
> κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει.
> Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ
> συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ.
> * * *
> Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ
> τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».
> Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς
> σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο-
> νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.
> Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει
> στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.
> * * *
> Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.
> Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
> * * *
>