Γιαννακοχωρίτης

Στη μαραθώνια συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠαΣοΚ, την περασμένη Τετάρτη, ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου έδωσε έμφαση, σωστά, στον άμεσο και βασικό στόχο της πολιτικής της κυβέρνησης: «Για μας- τόνισε- προτεραιότητα αποτελεί να σώσουμε την πατρίδα μας με όποιο κόστος». Και πρόσθεσε: «Η Ελλάδα κατάφερε να μείνει ζωντανή μέσα στο συνολικό ευρωπαϊκό παιχνίδι και από εκεί που ήταν το μοναδικό πρόβλημα, τώρα είναι μέρος της συνολικής λύσης». Είναι αλήθεια και είναι επιτυχία της κυβέρνησης. Διότι εάν δεν είχαμε το δάνειο των 110 δισ. ευρώ και εάν η χώρα μας δεν αποτελούσε μέρος της «συνολικής λύσης», που σχεδιάζεται από τους κοινοτικούς εταίρους, θα είχαμε οδηγηθεί σε στάση πληρωμών του ληξιπρόθεσμου χρέους, θα έκλειναν οι αγορές και η χρεοκοπία θα ήταν αναπόφευκτη.

Ηταν όμως εύστοχη και η επισήμανση του βουλευτή Εκτορα Νασιώκα: «Υπάρχει η αίσθηση ότι το μόνο σχέδιο που έχει η κυβέρνηση είναι το μνημόνιο. Λείπει ένα ευρύτερο σχέδιο». Δεν συμφωνώ όμως με την ευχή του: «Μακάρι η Συνδιάσκεψη να καλύψει το κενό». Θα εξηγήσω στη συνέχεια.

Δεν συνιστά έστω και μέρος του «ευρύτερου σχεδίου» η υπόσχεση του κ. Παπανδρέου ότι σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους θα καταρτιστεί «χάρτα ελάχιστων εγγυημένων συνθηκών διαβίωσης» για να στηριχθούν οι ασθενέστερες εισοδηματικά τάξεις. Αυτή είναι κοινωνική πολιτική. Και η υλοποίησή της προϋποθέτει ανάπτυξη.

Ούτε αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της ανάπτυξης με την υπόσχεση ότι η κυβέρνηση θα συζητήσει και θα αναζητήσει τρόπους για τη στήριξη των μικρομεσαίων, τους οποίους ο κ. Παπανδρέου θεωρεί «κορμό της ελληνικής κοινωνίας». Ποιους και πώς; Σε ποιους τομείς θα κατευθυνθούν εκείνοι οι οποίοι θα τύχουν οιασδήποτε μορφής στήριξης; Θα υπάρχει η προϋπόθεση της ανταγωνιστικότητας, άρα της βιωσιμότητας;

Αν η κυβέρνηση ανέθετε τη σύνταξη μιας έκθεσης-απολογισμού των επιδοτήσεων σε επιχειρήσεις, συνεταιρισμούς και αγρότες σε συνδυασμό με τα περιουσιακά στοιχεία των ευνοηθέντων, θα είχαμε τα στοιχεία για να μάθουμε τα αίτια της βαθιάς οικονομικής κρίσης και των κοινωνικών ανισοτήτων. Και θα κατανοούσαμε τους λόγους για τους οποίους τόσες πολλές μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις κατέρρευσαν μέσα σε λίγους μήνες από την εμφάνιση της κρίσης. Και πόσες ακόμη βρίσκονται σε αδιέξοδο και προσπαθούν να επιβιώσουν με τη μη καταβολή του ΦΠΑ και των ασφαλιστικών εισφορών! Ευτυχώς τώρα η Ελλάδα είναι μέρος της «συνολικής ευρωπαϊκής λύσης». Ποιας λύσης; Προφανώς ο κ. Παπανδρέου αναφερόταν στα σχέδια των ευρωπαίων εταίρων για την αντιμετώπιση του χρέους των κρατών-μελών που έχουν σοβαρό πρόβλημα. Δεν είναι όμως ριζική λύση του προβλήματός μας. Διότι, όσο και να «κουρευτεί» το χρέος, όσο και αν μειωθούν τα επιτόκια, το χρέος θα παραμείνει το πρόβλημα. Και η αντιμετώπισή του μόνο με ταχύρρυθμη ανάπτυξη είναι επιθυμητή και εφικτή.

Για πολλούς ανάπτυξη σημαίνει χρήμα στην αγορά. Εννοείται ότι εννοούν και πάλι δάνεια στις επιχειρήσεις, στο εμπόριο και στους καταναλωτές. Από πού; Από τις τράπεζες απαντούν. Οι τράπεζες όμως δεν έχουν. Τα πήραν οι καταθέτες είτε στο εξωτερικό είτε στα μπαούλα. Αλλά και αν είχαν θα ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο, που μας οδηγούσε στη χρεοκοπία. Πρέπει να αλλάξουμε δρόμο.

Αυτό τον άλλο δρόμο μόνο η κυβέρνηση έχει ευθύνη και υποχρέωση να χαράξει. Να ζητήσει τις απόψεις των κοινωνικών εταίρων, των επιχειρηματιών, των αγροτών, αλλά και των ειδικών. Κυρίως των τελευταίων. Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι έχουν τη γνώση του χώρου τους, στερούνται όμως της απόλυτης αντικειμενικότητας. Μόνο μια επιτροπή ελλήνων και ξένων ειδικών μπορεί να επεξεργαστεί με αντικειμενικότητα σκέψεις και προτάσεις και να συντάξει αναπτυξιακό σχέδιο δεκαετίας και πλέον. Ενα σχέδιο ενταγμένο στις παγκόσμιες και ευρωπαϊκές προοπτικές, οι οποίες είναι επαναστατικές! Δεν είναι έργο της Συνδιάσκεψης του ΠαΣοΚ.