Ο κ. Μπαρμπιέρι, όπως κι άλλοι συνάδελφοί του συνηθίζουν, ήθελε να πληροφορηθεί πως πάνε τα πράγματα στην ελληνική οικονομία και να ανταλλάξει απόψεις για τις πιθανές μελλοντικές εξελίξεις στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους.
Στη συζήτηση που ακολούθησε ο ίδιος έθεσε σε κάποια στιγμή ένα ενδιαφέρον ερώτημα.
Είναι η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους το τέλος του «παιχνιδιού» (endgame);
Ομολογουμένως είναι πιο εύκολο για μας να προβλέψουμε αν οι προσπάθειες του Μάκη Αγγελόπουλου της Neurosoft για λύση στο ιδιοκτησιακό-διοικητικό καθεστώς της ΑΕΚ θα έχουν επιτυχία παρά να απαντήσουμε στην ανωτέρω ερώτηση.
Όμως, η πρόκληση άξιζε τον κόπο.
Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι μια χώρα βρίσκεται σε καλύτερη διαπραγματευτική θέση όταν μπορεί να χρηματοδοτήσει τις λειτουργικές δαπάνες με τα έσοδα της.
Εξυπακούεται ότι η χώρα βρίσκεται σε ακόμη πλεονεκτικότερη θέση αν έχει πρωτογενές πλεόνασμα στο προϋπολογισμό της δηλαδή τα έσοδα είναι περισσότερα από τις δαπάνες χωρίς τους τόκους εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους.
Η Ελλάδα θα είναι περίπου ίσα βάρκα, ίσα νερά στα τέλη του 2011 και εκτιμάται ότι θα έχει πρωτογενές πλεόνασμα το 2012 με βάση το Μνημόνιο.
Υπό αυτή την έννοια θα βρίσκεται σε πιο πλεονεκτική θέση απέναντι στους πιστωτές της στα τέλη της χρονιάς που διανύουμε η τις αρχές του 2012 αν όλα πάνε σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Μνημονίου.
Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα παίρνει το πράσινο φώς από τους εταίρους της και το ΔΝΤ για αναδιάρθρωση του χρέους τον επόμενο Ιούνιο θα μπορούσε να ολοκληρώσει την διαδικασία μέχρι τα τέλη του 2011 αν όλα πάνε καλά.
Στο ενδιάμεσο διάστημα θα πρέπει να συνεχίσει να χρηματοδοτείται το δημόσιο από το δάνειο της ΕΕ και του ΔΝΤ που σημαίνει ότι ένα κομμάτι του χρέους ύψους μερικών δισ. ευρώ θα περάσει από τους ιδιώτες στους θεσμικούς πιστωτές της χώρας.
Όμως, για να δοθεί το πράσινο φως θα πρέπει οι εταίροι μας να βεβαιωθούν για δύο πράγματα.
Πρώτον, η ελληνική αναδιάρθρωση δεν θα προκαλέσει αφενός προβλήματα στους άλλους αδύνατους κρίκους της Ευρωζώνης και κυρίως στην Ισπανία.
Δεύτερον, δεν θα ωθήσει την Ιρλανδία και την Πορτογαλία να ζητήσουν αργότερα παρόμοια αναδιάρθρωση μ’ εκείνη της Ελλάδας.
Επομένως, η έγκριση της αναδιάρθρωσης από τους εταίρους μας τον Ιούνιο δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Όμως, το ενδιαφέρον της ελληνικής πλευράς θα πρέπει να εστιασθεί σε κάτι άλλο.
Στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών προς την Ελλάδα μετά την ολοκλήρωση της αναδιάρθρωσης.
Αν η Ελλάδα το κατορθώσει θα μπορούμε να μιλάμε για το τέλος του παιχνιδιού, απαντώντας καταφατικά στην αρχική ερώτηση του Ρικάρντο Μπαρμπιέρι.
Αν όμως δεν κατορθώσει να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των αγορών σε εύλογο χρονικό διάστημα μερικών μηνών μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, η απάντηση θα πρέπει να είναι αρνητική.
Σε μεγάλο βαθμό όλα εξαρτώνται από την μορφή της αναδιάρθρωσης και την εντύπωση που θα αποκομίσουν οι αγορές σχετικά με την βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους.
Όμως, βιωσιμότητα δεν μπορεί να υπάρξει αν το πρωτογενές πλεόνασμα που απαιτείται ως ποσοστό του ΑΕΠ για να μειωθεί το χρέος είναι τόσο μεγάλο ώστε να αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη της οικονομίας.
Υπό αυτή την έννοια, η όποια μορφή εθελοντικής αναδιάρθρωσης θα πρέπει να απαιτεί πρωτογενή πλεονάσματα που δεν θα υπερβαίνουν το 3% και ίσως ούτε καν το 2,5% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση για να μειωθεί το χρέος σταδιακά σε βάθος χρόνου.
Μόνο τότε υπάρχουν σημαντικές πιθανότητες να μας δανείσουν οι αγορές και η αναδιάρθρωση να σηματοδοτήσει το τέλος του «παιχνιδιού».
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια