Πρόκειται απλά για την αντίδραση της Δύσης σε λαϊκές εξεγέρσεις, σε μια από τις πλέον στρατηγικά σημαντικές περιοχές, που είναι παράλληλα και πλούσια σε φυσικούς πόρους.
Δευτερευόντως, η αντίδραση της Δύσης σηματοδοτεί την απαρχή του πολέμου φθοράς απέναντι στο νέο αντίπαλο δέος, τη Κίνα.
Η ιστορική σημαντικότητα του προέδρου Ομπάμα είναι τώρα πια εξασφαλισμένη. Είναι ο πρώτος μαύρος Αμερικανός πρόεδρος που εισβάλλει στην Αφρική.
Την εισβολή αυτή διαχειρίζεται η αμερικανική Africa Command, που συστάθηκε το 2007, για να διασφαλίσει πως οι άφθονοι κερδοφόροι πόροι της ηπείρου δεν θα καταλήξουν στα χέρια των εξαθλιωμένων κατοίκων της, αλλά ούτε και σε αυτά της Κίνας, που τελευταία αύξησε την επιρροή της στη περιοχή. Η Λιβύη, μαζί με την Αγκόλα και τη Νιγηρία, αποτελούν τις κύριες πηγές πετρελαίου για τη Κίνα. Και καθώς τα αμερικανικά, γαλλικά, και βρετανικά αεροσκάφη εξοντώνουν τόσο τους καλούς, όσο και τους κακούς Λίβυους, υπάρχει σε εξέλιξη μια (ίσως και μόνιμη) απομάκρυνση 30.000 Κινέζων εργατών από τη χώρα.
Οι δηλώσεις των ηγετών, και των ΜΜΕ της Δύσης, ότι ο «τρελαμένος εγκληματίας» Καντάφι σχεδίαζε γενοκτονία εναντίον του λαού του, αναμένουν ακόμη να αποδειχθούν. Θυμίζουν τις εξίσου ψευδείς δηλώσεις που προσπάθησαν να δικαιολογήσουν πριν από χρόνια την «ανθρωπιστική επέμβαση» στο Κόσσοβο, την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, και την εγκαθίδρυση της μεγαλύτερης αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στην Ευρώπη.
Υπάρχουν κι άλλα. Οι «δημοκράτες» αντάρτες της Λιβύης, έχουν ως αρχηγό τους τον συνταγματάρχη Khalifa Hifter, που σύμφωνα με μελέτη του αμερικανικού Jamestown Foundation, έστησε τον εθνικό λιβυκό στρατό το 1988, με τη στήριξη της CIA. Τα τελευταία 20 χρόνια, ο Hifter ζει κοντά στο Langley της Virginia, έδρα της CIA, η οποία του παρέχει και ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης, για χρήση του. Παρόμοια χορηγία είχε προσφέρει κάποτε η CIA και στους μουτζαχεντίν, που αργότερα δημιούργησαν την Αλ Κάιντα, αλλά και στο ιρακινό Εθνικό Συμβούλιο που συνυπέγραψε τα ψέματα των Bush και Blair για το Ιράκ.
Άλλοι ηγέτες των ανταρτών είναι ο Mustafa Abdul Jalil, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης του Καντάφι, και ο στρατηγός Abdel-Fattah Younes, πρώην υπουργός Εσωτερικών. Αμφότεροι είναι πασίγνωστοι για τα σκληρά μέτρα που έπαιρναν εναντίον κάθε διαφωνίας. Αυτό που ενοχλεί τη Δύση, δεν είναι η φύση του καθεστώτος του Καντάφι, αλλά η ανεξαρτησία της Λιβύης, κάτι που θεωρείται απαράδεκτο σε μια περιοχή γεμάτη με υποτελή κράτη.
Με τη βεδουίνικη υπερβολή του, και τους αλλόκοτους τρόπους του, ο Καντάφι αποτελεί το ιδανικό «λυσσασμένο σκυλί», που για να αντιμετωπιστεί απαιτεί ηρωικούς πιλότους που θα βομβαρδίσουν τη Τρίπολη, μαζί με τα νοσοκομεία της. Στον τελευταίο αμερικανικό βομβαρδισμό του 1986, σκοτώθηκε ακόμη και η θετή κόρη του Καντάφι.
Αυτό που προσπαθούν να πετύχουν οι «σύμμαχοι», δεν είναι η απελευθέρωση των Λίβυων. Αντιθέτως, υπονομεύουν τις προσπάθειες των γνήσιων δημοκρατών, και αποπροσανατολίζουν τη κοινή γνώμη από τις ελπίδες και προσδοκίες που γέννησε η Τυνησία και η Αίγυπτος.
Στις 23 Μαρτίου, ο αιγυπτιακός στρατός έβγαλε νόμο που απαγορεύει τις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Αυτό δεν αναφέρθηκε καν στη Δύση. Με τον Καντάφι να παίζει τώρα το ρόλο του κακού, ο πραγματικό ένοχος το Ισραήλ, μπορεί να συνεχίζει ανενόχλητος, να κάνει ότι θέλει. Μάλιστα, ακόμη και το Facebook δέχθηκε πιέσεις από τους Σιωνιστές, προκειμένου να αποσύρει μια σελίδα που καλούσε σε παλαιστινιακή εξέγερση την 15 Μαΐου.
Τίποτα από όλα αυτά δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Εξάλλου, δυο ανώτεροι διπλωμάτες που μίλησαν στην εφημερίδα Asia Times, αποκάλυψαν πως ο ΟΗΕ τους εξήγησε ότι δεν έστειλε αποστολή διερεύνησης των γεγονότων στη Λιβύη, επειδή είχε προηγηθεί μια συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Σαουδικής Αραβίας. Αν οι Σαουδάραβες στήριζαν την επέμβαση στη Λιβύη, οι ΗΠΑ θα τους επέτρεπαν να επέμβουν και να καταστείλουν τις διαδηλώσεις στο Μπαχρέιν. Αυτό το δεύτερο επετεύχθη, και έτσι, ο ματωμένος βασιλιάς του Μπαχρέιν θα είναι ένας από τους επίτιμους καλεσμένους στον βασιλικό γάμο του Λονδίνου.
Του John Pilger -The New Statesman
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια